Turkse toenadering tot EU
Een charmeoffensief dat beoogt Turkije en de Europese Unie wat nader tot elkaar te brengen? Hoe het zij, plotseling waren dààr, de vriendelijk getoonzette verklaringen richting Nederland en Duitsland. Drukte een charmante president van Turkije, Recep Tayyip Erdogan in Parijs de hand van zijn Franse collega Emmanuel Macron en zocht zijn minister van buitenlandse zaken, Mehmet Cavusoglu, in het Duitse Goslar collega Sigmar Gabriel op.
Blijkbaar acht de Turkse regering de tijd rijp na een periode van twee jaar waarin de spanning steeds hoger was opgelopen. Incidenten tijdens verkiezingsbijeenkomsten in Duitsland en Nederland, de arrestaties van Duitse ingezetenen en de onrust rond de mislukte staatsgreep in de zomer van 2016 liggen nog vers in het geheugen.
Daarbij liet met name president Erdogan zich niet onbetuigd. Zijn felle reacties pasten vermoedelijk in het streven van Turkije een grootmacht te maken. Voor zichzelf zou de president een positie voor ogen hebben, vergelijkbaar met die van de stichter van de Turkse republiek, Kemal Atatürk die president was van 1923 tot 1938.
Hoewel Turkije zich met name in het Midden-Oosten weer laat gelden, kampt het land met tegenslagen. Niet alleen kosten de militaire inspanningen handenvol geld. Het ondervindt grote economische problemen doordat het vijandige optreden westerse investeerders en toeristen afschrikt.
Mede daardoor lijkt president Erdogan te beseffen dat het onhandig is om te veel vijanden te maken in een wereld waarin ook anderen hun politieke doelen hebben. Hoe lang lopen Rusland en Turkije elkaar niet voor de voeten? Je kan de NAVO schofferen, maar wat zijn daarvan de gevolgen? En dan zijn er altijd nog de Koerden. Die vreselijke Koerden die per se hun eigen staat willen. Alleen om dát te voorkomen, heeft hij al miljarden nodig.
Natuurlijk weten ook president Macron en minister Gabriel dat de komst van president Erdogan en zijn minister van buitenlandse zaken geen toeval is. Zal het hen zijn opgevallen dat de Turkse bewindslieden zo vriendelijk zijn. Dus kunnen zij wellicht wat eisen stellen. Wie weet, is er iets met vluchtelingen mogelijk. Over de vrijlating van een Duitse journalist zou worden overlegd. Maar niets voor niets, en al helemaal in de politiek. Oppassen dus, want een lidmaatschap van de Europese Unie is passé. De kiezers willen het niet.