Wat een tutje zit daar toch

Twee maanden mag ze Jinek presenteren, NPO 1, 23.00 uur: Eva Jinek. Iemand heeft haar verteld hoe charmant het is om te laten merken dat je in Amerika bent groot geworden. De bank is daar. Hoge hakken zijn haar handelsmerk. Ongetwijfeld weet Eva wat ze wil. Maar enig benul van de gewone mensenwereld heeft ze niet. Steeds weer, denk ik, oh, my goodness, wat een tutje zit daar toch.

Ik zet aan, toch wel regelmatig, om vervolgens even zo vaak af te haken. Een uitdaging is het. Springen in het diepe hoort erbij, met uiteraard het risico om te verdrinken. Niettemin mag de kijker meer verwachten dan een toppresentatrice die vooral uitblinkt in het slaken van opgewonden Amerikaans klinkende kreetjes.

In elk geval verbaas ik me elke keer weer. Voel me bevestigd. Soms nemen best wel aardige gasten plaats op de bank. Soms ontstaat er iets als een gesprek. En Eva kan er ook niets aan doen dat de wereld ontplofte toen zij haar draai als vervanger van Jeroen Pauw en tegenhanger van Humberto Tan nog moest vinden.

Linkser dan wij hebben we niet in het land moet Eva gedacht hebben. Dus was SP-leider Emile Roemer de logische gast om bij te praten over de verkiezingszege van Syriza in Griekenland. Eva was onverbiddelijk streng: “De schulden moeten terugbetaald worden. Afspraak is afspraak”.

Oh nay, dacht ik en zapte naar het Familiediner dat ik had opgenomen. Naar Bert. Wat een opluchting.