‘Wie zijn Lex en Edo Hornemann’?

In de nacht van 20 april 1945 zijn ze opgehangen in de kelder van een school in Hamburg. Samen met 18 andere Joodse kinderen. Lex en Edo Hornemann waren 10 en 8 jaar oud. De laatste jaren van hun leven hadden ze doorgebracht in de Duitse concentratiekampen, eerst in Vught, toen in Auschwitz-Birkenau en op het laatst in Neuengamme, waar Duitse artsen hen gebruikten als medische objecten.

In Eindhoven, aan de Dommel, staat een monument ter nagedachtenis van de jongetjes en hun lotgenootjes, niet ver van het huis waar zij met hun vader en moeder hadden gewoond. Het is een eenvoudig granieten rechthoekig kunstwerk van Theo van Brunschot dat staat op een keurig stukje grasveld, het Gebroeders Hornemannplantsoen. Soms liggen er bloemen aan de voet van het monument. Meestal verwelkt.

Het monument ligt op mijn pad dat ik op gezette tijden met de hond bewandel. Meestal gedachteloos. Soms lees ik de tekst. Lex en Edo Hornemann! Wat voor leven moeten zij hebben gehad?

Ook gisteren liep ik er langs. Het was een prachtige oktoberdag. Ik hoorde vrolijke kinderstemmen. “Ik bèn”! klonk een schrille, hoge stem. “Ik tel. Wie niet weg is, is gezien’’ riep het meisje de weghollende speelgenootjes achterna. Ze stond op het voetstuk met haar hoofd gedrukt tegen het monument. De buutplaats, was me wel duidelijk.

En dacht: Zal ik er wat van zeggen? Vragen of ze weten wie de jongetjes Hornemann waren? Was het wel een goed idee het monument te gebruiken voor een spelletje? Ik liep door. Zei niets. Want ach, misschien is het wel goed zo. Doen Lex en Edo mee. Horen erbij. En wie weet, vraagt het meisje ’s avonds aan tafel: “Pappa, mamma. Wie zijn toch Lex en Edo Hornemann? Waarom hebben zij een monument”?