Zelden is de wereld het zo eens
Vijfenzeventig jaar is het oorlog, met tussenpozen weliswaar. Op 7 oktober vallen er veertienhonderd doden. Hamasstrijders vermoorden vrouwen, mannen, kinderen vermoord. Nemen 240 gegijzelden mee. Israël zou Israël niet zijn als het niet reageert. Immers, het land moet de sterkste zijn. Geen zwakte tonen. Het zijn de lessen die zijn geleerd van 2000 jaar geschiedenis.
Dus vallen onschuldige burgerslachtoffers de huiskamers in met duizenden tegelijk. Witte bebloede lijkenzakken liggen in vele rijen. Palestijnse vaders en moeders tonen hun verdriet. Begrijpen doen ze het niet. Oorlog is tot daar aan toe. Maar waarom een leger ongewapende, onschuldige mensen aanvalt? Nee, daar kunnen zij met hun verstand niet bij.Bommen en raketten doen hun vernietigende werk. “Vijftig doden in het vluchtelingenkamp Jabalia”, meldt het bestuur van Gaza-Stad, dinsdag. Woensdag komen er nog eens enkele tientallen bij. Achtduizend Palestijnen zouden sinds het begin van de Israëlische aanvallen al het leven hebben gelaten. Aan alles is tekort. Niets en niemand zijn veilig. Zevenhonderdduizend Palestijnen zijn van huis en haard verdreven. De topman van de VN-vluchtelingenorganisatie, UNRWA, toont zich geschokt.
Buiten het oog probeert het Israëlische leger het immense 500 kilometer lange Hamas-tunnelwerk te ontmantelen. Een drietal Hamascommandanten zou zijn gedood. Maar de Palestijnse organisatie ontkent. Zij vecht niet in een overbevolkte stad. Geen sprake van.
De Verenigde Naties aanvaardt met een ruime meerderheid van 120 stemmen een resolutie die oproept de gevechtshandelingen met onmiddellijke ingang en duurzaam te staken voor een humanitair bestand.
Slechts veertien landen zijn tegen, waaronder de Verenigde Staten. Nederland behoort tot de groep van 45 landen die zich van stemming onthoudt. In grote lijnen zijn de geluiden eensluidend: “De Palestijnen lijden al 75 jaar. De Israëlische bezetter heeft in Gaza en de Westelijke Jordaanoever niets te zoeken”.
Intussen kiest Israël voor de harde hand, voor meer grond. De Oslo-akkoorden van de jaren negentig zijn bijna een dode letter. Niet alleen raakt een twee statenoplossing uit beeld, ook moeten de drie miljoen Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever toezien hoe Joodse kolonisten er steeds meer nederzettingen vestigen.
Een half miljoen Israëli’s woont al op de Westelijke Jordaanoever. Maar met elke vierkante meter grond, neemt de tegenstand toe. Zelden is de wereld het zo eens. Landen verbreken de betrekkingen. Een akkoord met Saoedi-Arabië staat op de helling. Iran en Rusland staan pal voor het vrijheidslievende Palestijnse volk.