Zo voelt de ondergang

Ik had me zo goed mogelijk voorbereid. Toch komt de uitslag als een donderslag bij heldere hemel, met een klap die voelt als een mokerslag. De adem stokt. Ik weet me werkelijk geen raad. Zelfs wordt het zwart voor de ogen. Mijn hoofd tolt. Ik grijp me vast om niet te vallen.

Zo voelt dus de ondergang, stormt het door me heen. Waarop ik weer voorzichtig bij mijn positieven kom, in staat om alles tot me door te laten dringen. En merk dat er feitelijk niets veranderd is.