Zoveel maanden, zo mooi weer

Het is lente, 2014. De ene prachtige dag volgt na de andere. Een geweldige zomer kenden we vorig jaar. Geen klagen hadden we over de winter. Mooi, helder weer. Jammer van de Elfstedentocht. Maar in één woord, geweldig zoals onze schaatsers in Sotsji presteerden. Het goede nieuws houdt trouwens niet op. De huizenprijzen trekken iets aan. Zelfs het begrotingstekort is tot aanvaardbare proporties teruggebracht.

En wel zodanig dat de VVD haar kiezers mocht trakteren op een belastingdouceurtje. In ruil daarvoor verloste de regeringspartij coalitiepartner PvdA van een steen die de socialisten zwaar op de maag lag. Geen strafbaarstelling dus voor illegalen.

“Dan willen wij ook wat”, reageerden de constructieve drie met het oog op de begrotingsonderhandelingen voor 2015. D66 en ChristenUnie eisen 500 miljoen voor de lagere inkomens. De SGP vraagt 150 miljoen voor tanks. “Geen sprake van”, sprak VVD-fractieleider Halbe Zijlstra streng in het Algemeen Dagblad. “Geen sprake van. Ik heb mijn buik vol van nivelleren. Pas op. Desnoods gaat de coalitie alleen door. Ook zonder jullie is een begrotingsakkoord mogelijk. Voor de Eerste Kamer ben ik niet bang. Het kabinet durven jullie toch laten vallen”.

“Pure bluf”, stellen de critici. Twitter loopt vol met spotzucht. Mmm. Zou kunnen, maar de constructieve oppositie doet er toch verstandig aan de woorden van Zijlstra serieus te nemen. Zoveel maanden, zo mooi weer. Zoveel zonuren achter elkaar. Dat doet iets met de mens. Halbe Zijlstra mag koel overkomen. Er zijn nòg koelere mensen die wel eens een zonnesteek hebben opgelopen.