Amsterdam is geen New York
Is hij een cynicus of juist een realist? De tijd zal het uitwijzen. New York Timescolumnist Ross Douthat is conservatief, met zijn 34 jaar nog jong, en zal de Republikeinen welgezind zijn. Intelligent is hij in elk geval, getuige zijn aanval op de Democraten die hebben ontdekt dat de tweedeling, het verschil tussen rijk en arm, een thema is waarmee je zoals de net geïnstalleerde burgemeester van New York, Bill de Blasio, verkiezingen kunt winnen.
Het is dat de lezer de columnist niet horen kan. Maar hij voelt hem welhaast smalend lachen. Natuurlijk begrijpt Douthat dat ongelijkheid een thema is. Dat Manhattan uitpuilt van het geld en de armoede om de hoek op straat ligt. “Maar”, weet hij, “toch is New York een soort van liberaal walhalla geworden. Massaal hebben de New Yorkers die tussen de 100.000 en 200.000 dollar verdienen op De Blasio gestemd. Uit solidariteit met de armen? De columnist meent dat die groep het gewoon beu is kansloze gevechten te voeren om hun kinderen op de beste scholen te krijgen. “De 1 procent allerrijksten extra belasten, vinden zij een prima idee”.
Of zij zelf ook meer willen betalen, waagt hij echter te betwijfelen. Herinnert daarom fijntjes aan het begrotingsakkoord van vorig jaar waarbij Democraten hebben beloofd dat de belastingverhoging pas geldt voor inkomens boven de 250.000 dollar. Of was het 400.000 dollar? Kortom, Douthat moet nog zien of de politiek van De Blasio tot minder tweedeling leidt, al is het maar omdat in zijn land belastingverhoging gelijkstaat aan politieke zelfmoord. Tot nu toe, tenminste.
Tweedeling in Amerika? Luider worden ook de bezorgde stemmen, hier. Waar Sheila Sitalsing en Bert Wagendorp van de Volkskrant hun gevoelens dan weer tegenover zetten: “Nederlanders zeuren te veel. Moeten niet zo klagen. Armoede vind je in Afrika, in Aziё, in Latijns-Amerika, in de Verenigde Staten. Niet in Amsterdam”, houden zij de lezers voortdurend voor.
In die opvatting hebben zij een partner in de burgemeester van de hoofdstad, mr. Eberhard van der Laan, lid van de PvdA. Burgemeester Van der Laan was gisteren te gast bij het opinieprogramma Buitenhof en stelde het land gerust. “Amsterdam is geen New York of Londen. Amsterdam is klein, fijn. En solidair. Waarom is Amsterdam zo fanatiek in het aantrekken van internationale bedrijven? Die brengen werk mee. Banen dus voor schoonmakers, beveiligers, catering. Van tweedeling”, bezweert de burgemeester , “is in mijn stad in elk geval geen sprake. Hier besteden rijke mensen hun tijd juist aan het helpen van de armen. Zij zijn solidair”.
Burgemeester Van der Laan verwees met name naar de zakenvrouw Annemarie van Gaal die weer op de bank zat van Wakker Nederland op Zondag. Wat bleek? De zakenvrouw die zich verdienstelijk maakt als presentator van een programma dat bedrijven en particulieren adviseert van hun schulden af te komen, weet hoe Nederland uit de economische ellende moet komen. Niet voor de eerste keer solliciteerde ze naar het ministerschap. “Als ik daarvoor gevraagd word, zeg ik ja”!
Waarop de zakenvrouw haar herstelplan openbaarde: “De tijd van bezuinigen is voorbij. Hervormen, is het parool. Voor de groep die echt zorg behoeft, moeten we goed zorgen. Maar voor de rest geldt dat alle toeslagen, uitkeringen, heffingen en regelingen worden afgeschaft. De overheid heeft een uitkeringenkliniek gecreëerd waaraan de mensen verslaafd zijn geraakt. De ambitie moet terug. Werk moet weer lonend zijn. Lukt het niet met één baantje, moet iemand er maar een tweede bijnemen. Ik maak een eind aan de werkloosheid”. Naast haar knikte Joost Eerdmans, lijsttrekker voor Leefbaar Rotterdam en vriend van Pim. “Zo denk ik er ook over”.
Annemarie van Gaal, Joost Eerdmans, Eberhard van der Laan. Drie verschillende persoonlijkheden. De zakenvrouw positioneert zichzelf in de sociaalliberale hoek. “Als ik de politiek inga, is dat voor de VVD of D66”. Pims vriend, Eerdmans, noemt zich conservatief. Van der Laan is een prominent PvdA’er. In Amerika kan de tweedeling schrijnender zijn. Er is in elk geval sprake van een serieus debat. Het heeft even geduurd, maar de wil is er het probleem aan te pakken. In Nederland is iedereen het met elkaar eens. Het probleem bestaat hier helemaal niet.