En wie is Sheila Sitalsing dan wel?

Sorry Sheila Sitalsing. Maar Paul Krugman, econoom, ex-Nobelprijswinnaar en columnist van The New York Times is een duider wiens mening zwaar telt. Niet, omdat hij het absolute gelijk heeft. Wèl om de richting die hij aangeeft. Een richting die het op z’n minst verdient serieus te worden genomen. Niet zo maar bij het straatvuil kan worden weggezet, ook al neemt Keynes een centrale plaats in.

Week in, week uit. Zelfs in zijn dagelijkse blog, ‘Het geweten van een liberaal’, beroept Krugman zich nogal eens op de beroemde Britse econoom, John Seymour Keynes, als hij ageert tegen de ondoordachte bezuinigingen in een periode van crisis. Een koers die de economische crisis van 2007 vooral verergerd heeft, en waarvan met name de Europese Unie geen afstand kan nemen. Integendeel, zij wil haar tot elke prijs doorzetten. Duitsland is de initiator, maar het Nederland van Rutte, Buma, Pechtold en Dijsselbloem is tenminste zo overtuigd.

Helaas voor Sheila. Maar je hoeft geen communist of zelfs een SP’er te zijn om méér Keynes te willen en te pleiten voor extra investeringen of een schuldensanering, wat de Grieken betreft. Zelfs is er een dikke kans dat de opiniepagina van de Volkskrant morgen opent met de visie van Europarlementariёr, dr. Paul Tang van de PvdA. Ook economisch redacteur Peter de Waard heeft wel eens verstandige woorden geschreven.

Maar niet zíj zijn richtingbepalend. Namen als Mathijs Bouman van Het Financieele Dagblad, Martin Visser van De Telegraaf zijn veel vertrouwder voor de doorsnee luisteraar/kijker om de doodeenvoudige reden dat zij vaste gasten zijn van programma’s als De Wereld Draait Door, Pauw, Nieuwsuur en RTL’s Late Night terwijl zij bij NPO 1 met enige regelmaat optreden.

Daarmee zijn zij voor miljoenen de experts die er werkelijk toe doen, ook al doordat de presentatoren/ondervragers nauwelijks een idee hebben waar de economische klepel hangt. In elk geval bij lange na niet zijn opgewassen tegen de door de wol geverfde media-duiders.

Geen misverstand, de econoom Martin Visser en dr. Mathijs Bouman – “Krugman is een links-radicaal”- zijn gedegen geschoold. Zelfs werkte Bouman bij De Nederlandsche Bank. Dat zij blind geloven in de vrije marktpolitiek en het neoliberale beleid van de EU steunen, is hun goed recht.

Onvergefelijk is dat onverzettelijke standpunt, de absolute zekerheid, de vaststelling van het feit dat er geen alternatief is. Onvergefelijk, omdat zij daarmee hun journalistieke plicht verzaken, optreden als de vooruitgeschoven posten van de overheid, het tegengeluid de grond in borend voordat het geuit kan worden.

Je moet een bestsellerauteur zijn als Joris Luyendijk, ‘Het kan niet waar zijn’, of een fenomeen als de Franse econoom Thomas Piketty die met ‘Kapitalisme in de 21ste eeuw’ de neoliberale denkwereld op zijn kop zette om tot de duiderelite door te dringen. Hoewel….! Bouman, Visser en vele anderen mogen zich even achter de oren hebben gekrabd. Al gauw hadden ze de argumenten bij de hand. Genoeg economen die Luyendijk en Piketty ontkrachtten.

Sheila Sitalsing zet zich in de column van maandag af tegen de duiders en weters. Het schrijven gaat haar prima af. Maar behoort ook zij niet tot het gilde dat soms rake conclusies trekt, soms de plank volledig misslaat?

Toch moet je het maar durven de Nobelprijswinnaar weg te zetten als een stuk onbenul, hem de mond te willen snoeren, zich daarbij beroepend op een alinea in een verhaal van collega Marc Peeperkorn. De Volkskrantcorrespondent in Brussel snapt niets van de waardering voor Krugman omdat die op het dieptepunt van de crisis de ondergang van de euro voorspelde. Een constatering, voldoende voor de bewierookte columniste Sheila Sitalsing om Peeperkorn een ongelofelijke wijsheid toe te dichten.

Het mag. Alles mag. Het getuigt van een ernstige aandoening van dedain. Bovenal is het groteske onzin.