Omdat Obama het tegendeel is
Toen de VS in 2003 Irak binnenviel, was ik cynisch over de leugens, propaganda en absolute zekerheden die het Amerika van George W. Bush op de wereld losliet om Saddam Hoessein aan te pakken. Nu ben ik minstens zo cynisch en ook nog eens ongerust. Niet omdat president Obama lijkt op zijn voorganger, maar omdat hij het tegendeel is.
Niets doen, is geen optie. Voor alle zekerheid laat het ministerie van defensie het nieuws rondzingen dat twee Nederlandse F16’s hun eerste rondjes in Irak hebben gedraaid. “We zijn in oorlog. We vechten. We bestrijden het absolute kwaad”, is de boodschap.
Oh, het Midden-Oosten is belangrijk genoeg. Olie natuurlijk. Geloof is bindmiddel en splijtzwam. Samen hebben de 22 staten van de Arabische Liga 300 miljoen inwoners. Elk jaar neemt dat aantal met drie procent toe. Veertig procent van de bevolking is jonger dan 14 jaar. Sterke mannen, absolute vorsten en ayatollahs houden het volk er sinds mensenheugenis onder. Tel daarbij de corruptie, repressie, de stagnerende economie, de armoede, de belangenconflicten. De uitkomst was de Arabische Lente.
De Arabische Lente, wat? Lees de orgie van geweld waarvan de wereld vandaag de dag getuige is. Chaos, anarchie, moordzucht horen erbij. De Islamitische Staat is de schurk, het boze beest dat in de regio ronddwaalt, een direct gevolg van de wetteloosheid, anarchie, chaos die verborgen zaten in de Arabische Lente.
De Tweede Kamer is behoorlijk eensgezind. Alleen de SP en de Dierenpartij zijn tegen het besluit om mee te doen met de Coalition of the Willing en 6 F16’s in te zetten tegen de Islamitische Staat in Irak. Strijdbaar is Nederland ook. Immers, het onkruid moet uitgeroeid worden. Het kwaad vernietigd. Het beest verjaagd. Bommen gaan we gooien. Raketten afvuren. “IS is horror die zelfs Al Qaida te ver lijkt te gaan”, schrijft The New York Times. Onzin natuurlijk. Al Qaida is bang voor de populariteit van een concurrent.
Niks lente. Het is ijskoud, guur, herfst en winter tegelijk. In plaats van een ontluikende democratie, vrijheid, vervuld van hoop, ontrolt je reinste doemscenario in het Midden-Oosten. Het is volledig uit de hand gelopen. Het Westen, de Verenigde Staten voorop, is in de fuik gelopen die Al Qaida al in 2001 en IS nù hebben klaargezet.
Specialisten verbazen zich want er is geen plan. President Obama wil dat de regio zelf haar verantwoordelijkheid neemt en orde op zaken stelt, maar die regio bestaat uit Iran, Irak, Saoedi-Arabiё, Qatar, Syriё, Turkije, Koerden. Ook al lukt het IS te verjagen, het islamitisch extremisme wordt er alleen maar van sterker van.
Nood breekt wet. Een staat in oorlog kan niet altijd even kieskeurig zijn, zelfs al ben je nog het sterkste land van de wereld. Vreemde bondgenootschappen komen tot stand. Maar voor niets gaat hooguit de zon op. Iran, Turkije, Qatar, Saoedi-Arabiё, Irak, de Koerden: Ze willen allemaal iets terug.
lntussen deelt de Syrische president Bashar al-Assad in Damascus nog altijd de lakens uit, en weet zich daarbij gesteund door het Rusland van Vladimir Poetin. IS is zijn troetelkindje. Niet te vertrouwen weliswaar, een doodsvijand, maar wel een vijand die zeer van pas komt om de opstand tegen zijn regime de kop in te drukken. Rusland heeft zo zijn eigen plannetjes met de wereld. Het is alsof de machtigste man van de wereld de chaos predikt, zich daarbij niet realiseert dat elke oorlog zijn eigen dynamiek heeft.