Rutte rekent op Turkije-bonus

Misschien zal de VVD woensdag een zeteltje of wat extra verdienen. Krijgt  de partij van premier Mark Rutte de bonus die hoort bij de leider van een land in nood. Misschien was het ook onvermijdelijk. Had de regering geen keus dan de Turkse minister van buitenlandse zaken de toegang te ontzeggen en diens collega van familiezaken de grens over te zetten.

Hoe het zij, een crisis met het steeds lastiger Turkije komt de premier goed uit. Woensdag vinden de Tweede-Kamerverkiezingen plaats en de VVD-campagne kan een duwtje in de rug  goed gebruiken. Nu kan hij het volk duidelijk maken ene Geert Wilders niet nodig te hebben om een islamitische dictator het hoofd te bieden, de Nederlanders van Turkse afkomst tonen dat er ook grenzen zijn aan de vrijheid van een democratische rechtsstaat.

Dus presenteert de premier  zich als de 21^ste uitgave van Hansje Brinker die Haarlem redde door zijn vinger in een dijk te stoppen, van luitenant Jan van Speijk die in 1831 liever de Antwerpse lucht inging dan zich overgeven aan de vijand, van schout-bij-nacht Karel Doorman — ‘Ik val aan! Volg mij’!– die 75 jaar geleden in de Java-zee de ondergang van een koloniale mogendheid tegemoet voer.

Ach nee,  de premier zet zijn leven niet op het spel.  Wel komt het beeld van een onvermurwbare leider van pas, nu de verkiezingsdag met rasse schreden nadert. Dat een Turkse islamitische nationalist  die via een referendum dictator wil worden, maar al te graag van de door Nederland geboden gelegenheid gebruikmaakt en zelfs heeft gezocht, moet welhaast zijn ingecalculeerd.

Zelfs zou je kunnen spreken van een monsterbond tussen twee politieke leiders die niets met elkaar gemeen hebben, ware het niet dat de Turkse president  meer doelen heeft dan het verkrijgen van een meerderheid voor het herstel van de dictatuur.  Immers, zoals iedere rechtgeaarde Turk draagt de 63-jarige Recep Tayyip Erdogan een groots en trots verleden mee in de politieke genen.

Het eens zo machtige Ottomaanse Rijk speelt daarbij een belangrijke rol. Vergeet ook de ‘Vader der Turken,  Kemal Atatürk, niet,  de nogal altijd zeer geliefde stichter van het moderne Turkije,  een dictator pur sang die zijn zeer nationalistische erfenis in 1938 heeft doorgegeven aan een reeks van sterke en minder sterke leiders.

Er kan geen twijfel aan bestaan dat Erdogan grootse plannen heeft. Zo ziet hij kansen in het Midden-Oosten en in Europa om oude Turkse rekeningen te vereffenen, en Allah weet welke boude plannen hij nog meer in het hoofd heeft.

Dat soort politieke vergezichten hebben de VVD en premier Rutte niet. Zij willen vooral de Tweede-Kamerverkiezingen winnen, een liberaal-ethisch beleid voeren  en de vrije markt het economische werk laten doen. En als de Turks-Nederlandse ruzie leidt tot een hechtere band tussen de lidstaten en een grotere vastberadenheid van de Europese Unie is dat een bijvangst die niet alleen Recep Tayyip Erdogan maar ook een man als Vladimir Poetin, alsmede de geloofsgenoten van Wilders’ PVV ten zeerste zullen betreuren.