Vergeet de tweestatenoplossing

Ik ben vóór Israёl. Dat wil zeggen vóór een veilige plek waar joden terechtkunnen en plaats is voor iedere mensensoort. Vóór een soevereine democratische staat waar alle burgers gelijke rechten hebben. Waar vrijheid van meningsuiting de dragende gedachte is.

Prima, als er ook plaats is voor een soeverein Palestina. Punt is dat Israёl zich niet zal terugtrekken achter de grenzen van 1967. Vrede is alleen mogelijk als joden en Palestijnen krijgen wat ze hebben willen, en dat is het oude Britse mandaatgebied Palestina. Geef hen dat.

Daarom, voor de zoveelste keer: Vergeet de tweestatenoplossing. Maak er de confederatie van, Palestina/Israёl, dan wel Israёl/Palestina. Doe er een serieuze Grondwet bij. Jeruzalem is de vanzelfsprekende hoofdstad.

Maar eerst moet er blijkbaar nog het nodige bloed vloeien als gevolg van de operatie Protective Edge, en wie weet wat daarna nog komt. De Gazastrook is een zwaarbewapende vesting, ondertunneld en volgestouwd met raketten die almaar verder reiken. Zo gek is de angst niet dat zo’n ding op elk moment de markt in Tel Aviv kan treffen terwijl Hamasstrijders erin slagen diep in Israёl door te dringen. Hoe het zij de strategie is helder: De vrouwen en kinderen moeten de oorlog voor Hamas winnen.

Aan Palestijnse kant zijn tot nu toe ongeveer 1800 doden en 9000 gewonden geteld, tegen 66 Israёli’s. Mensen zitten in de val. Desgevraagd reageerde Hamasleider Khaled Meshaal gisteren voor CNN: “Wij gaan alleen akkoord met een tijdelijk bestand, en houden niet op met vechten voordat de blokkade tot een eind komt. Wij handelen uit zelfverdediging. Zij zijn de aanvallers, moordenaars, de dieven van ons land. Leugenaars ook, want wij gebruiken de burgers niet als schild zoals Israёl de wereld wil doen geloven. Uiteindelijk zullen wij winnen omdat we in ons recht staan”.

Dat vindt Israёl dus ook. De reputatie van de Israёlische minister van buitenlandse zaken, Avigdor Lieberman en diens collega van economische zaken, Naftali Bennett is bekend. Zij zijn erop uit Hamas de knock-out toe te brengen. Premier Netanyahu heeft meer oog voor de politieke consequenties. Veel dieper lijkt het verschil niet te zitten. Zoveel is zeker , de Israёlische bevolking steunt de operatie Protective Edge massaal.

Hoe loopt het af? Het is duidelijk dat de wereldopinie Israёls grootste tegenstander is. De steun voor de joodse staat wankelt. Ongetwijfeld vindt een aantal critici met de Palestijnen dat die in hun recht staan. Soms speelt een latent antisemitisme zijn rol. Maar doorslaggevend is altijd, het geld, het economische belang. Menig ondernemer weet nu al voor wie hij gaat kiezen als het erom gaat de gunst van een oliestaat voor zich te winnen.

Daar staat tegenover dat de wereld razendsnel verandert, en al helemaal die van het Midden-Oosten. De verliezer van vandaag is de winnaar van morgen, en andersom. The New York Times-correspondent David D. Kirkpatrick schrijft: “Israёl kan toeslaan, mede dankzij de steun van Egypte, Jordaniё en Saoedi-Arabiё die zo hun eigen redenen hebben om voor eens en altijd af te rekenen met Hamas”.

Misschien kun je het ook anders zeggen: Israёl knapt het vuile werk op voor staten die zich bedreigd voelen door het oprukkende moslimfundamentalisme. ISIS wint slag na slag. Tegelijk doemen de contouren op van een volledig nieuwe politieke constellatie in het Midden-Oosten. Met onzekerheden dus, met onmogelijkheden, taaie structuren. Maar ook met nieuwe kansen.

Wie weet, wil de nieuwe Egyptische president El-Sisi doorgaan op de weg die Anwar Sadat in 1979 eens insloeg en meer werk maken van de vrede met Israёl. Sadat moest zijn poging met zijn leven bekopen. Miljarden dollars leverde de vrede op. Maar bedenk, wat een nauwere band tussen het straatarme Egypte en het technologisch hoog ontwikkelde, aan Amerika gelieerde Israёl kan brengen. Was de Arabische Lente niet vooral een opstand van burgers die geen toekomst hadden?

.