ANOUK, KONINGIN VAN HET LIED

De kenners houden nog een slag om de arm, maar ook zij zijn ervan overtuigd: “Anouk is de ster van de avond. Heeft met haar Birds het beste, mooiste spannendste liedje”.

Nederland is in de ban van het Eurovisie Songfestival. Voor het eerst in negen jaar zitten we in de finale. Corrie Brokken, Teddie en Henk Scholten, Lenny Kuhr zingen weer.

Het Dinge Dong, Dinge Dong Dong Dinge Dong Dong Ding horen we voor de zoveelste keer. Zelfs de roestige stemmen van Piet te Nuyl en Siebe van der Zee zijn even terug.

Dus zitten we zaterdagavond voor de televisie, Een beetje, Net als Toen. Met z’n miljoenen.

Overweldigend zijn de gevoelens die de sterren in de Malmö Arena oproepen. Tot diep in de nacht zwoegen we ons door de finale heen. Waarop het hoogtepunt plaatsvindt. Nagelbijtend volgen we de jurering, zijn vol onbegrip als de Belgen Oekraïne 12 stemmen geven, juichen als de Italianen en Fransen ons naar de top van de ranglijst stuwen.

Is dit niet mooier nog dan het wereldkampioenschap schaatsen 1967, het wereldkampioenschap voetbal 1974, het Europees kampioenschap voetbal 1988? Dan de Elfstedentocht? Valt zelfs het kroningsfeest van 30 april hierbij niet in het niet?

Ik wens, ik bid, ik smeek. Ik weet trouwens zeker dat Anouk wint. Anouk, koningin van het lied. En vraag me niet waarom. Ik denk nu aan mijn moeder.