ARME RASMUSSEN HEEFT GEEN KEUS

Een schadevergoeding van 5,6 miljoen euro eist de Deense oud-renner Michael Rasmussen in hoger beroep van zijn voormalige werkgever, Rabobank. Rasmussen was in de Tour de France van 2007 gele truidrager. Waarop de bank hem uit de Tour haalde en ontsloeg. De renner had gelogen over zijn whereabouts.

Wat blijkt, de renner heeft niet alleen gelogen. Hij heeft verboden middelen gebruikt, jarenlang. Mensen als u en ik zouden daarop beschaamd zwijgen. Zelfs de grote Lance Armstrong stelt zich bescheiden op, in vergelijking met de Deen. “Ik”, aldus Rasmussen, “ben onterecht ontslagen. Ze wisten er immers van. Ze wisten van de doping. Ze wisten dat ik loog. Iedereen gebruikte. Ze hebben mijn overwinning afgepakt. Ik ben miljoenen misgelopen”.

In eerste instantie kende de rechter Rasmussen 700.000 euro toe. Als ik Rasmussen was, had ik het geld met de handen aangenomen. Immers, hij heeft gelogen, bedrogen, gebruikt. Is zelf verantwoordelijk. Ik zou zeggen, zo iemand heeft geen recht op welke overwinning dan ook. Ik snap niet waarom de rechter dat anders ziet.

Toch gaat Rasmussen door. De enige reden die ik bedenken kan, is dat hij geen keus heeft. Uit de rechtsgang blijkt dat hoog spel gespeeld wordt. Handige, ongelofelijk slimme advocaten staan de Deen bij. Ik weet één ding. Dat soort advocaten werkt niet voor niets. Wil geld zien. Heeft de renner in de tang. De arme Michael Rasmussen moet wel, staat met zijn rug tegen de muur. Het is zijn laatste kans om niet aan de bedelstaf te geraken.