BRIEF VERRAADT AMBITIES POETIN

Dom. Dom en hypocriet. Zo, en niet anders interpreteer ik de brief van de Russische president Vladimir Poetin in The New York Times. De brief is geschreven op een cruciaal moment in de Amerikaanse politiek. Immers, de aarzelingen van president Barack Obama om kruisraketten op Syriё af te vuren, staan niet op zich. Zij markeren het besef bij de bewoner van het Witte Huis dat de Verenigde Staten bezig is van zijn voetstuk af te vallen. Er is te veel concurrentie is. Te weinig steun. Te weinig draagvlak, zelfs in eigen land.

In plaats van zijn zegeningen als vredesapostel te tellen, de oplossing van een vreselijk conflict een echte kans te geven en zo aan vertrouwen te winnen in het andere kamp, sloeg de voormalige KGB’er onverbiddelijk toe. Lees de brief. Wie de ware Poetin ook is, van diplomatie heeft hij geen kaas gegeten. Hij is de bokser die zijn wankelende opponent razendsnel een rechte directe probeert te geven. De bokser die geen genoegen neemt met minder dan de knock-out.

Zo zet de Russische president de VS neer als een brute kracht die onwillige staten tot de orde roept, buiten de internationale rechtsorde om. Logisch dus, aldus Poetin, dat andere staten streven naar de aanschaf van massavernietigingswapens. Als klap in het Amerikaanse gezicht moet het slot van de brief bedoeld zijn, waar hij president Obama verwijt zich te beroepen op het unieke, bijzondere karakter van Amerika. “Heel gevaarlijk”, waarschuwt hij, “want alle staten zijn gelijk”.

Dom is de brief omdat Poetin zich in de kaart laat kijken als de machtspoliticus die hij is. Misschien dat zijn bewonderaars in Rusland het prachtig vinden, het vertrouwen van de Amerikanen zal hij er niet mee winnen.
Hypocriet is de brief omdat de man die in eigen land van de rechtsstaat een farce heeft gemaakt, zich voordoet als hoeder van de internationale rechtsorde, als vredestichter. Maar vrede is niet Poetins doel. Het doel is, Rusland terug te brengen op het hoogste podium van de wereldmacht.