DE 17e OKTOBER IS AKELIG DICHTBIJ
Armageddon! Maureen Dowd tovert de lezers van de New York Times het schrikbeeld van een verwoest Washington DC als apenheuvel voor. Ook Nicolas Kristoff’s en Thomas Friedman’s analyses liegen er niet om. Amerikaanse topcolumnisten die toch wel het een en ander gewend zijn, snakken naar adem, komen woorden tekort en verliezen zich daarom in metaforen die de lezer het licht uit de ogen slaan.
Aanleiding is de shutdown, de sluiting van een aantal overheidsdiensten, waardoor 800.000 Amerikaanse ambtenaren sinds 1 oktober onbetaald duimendraaien omdat er geen begroting is. De Republikeinen weigeren hun fiat te geven zolang het Witte Huis weigert over hun eisen te praten inzake Obamacare, de wet op de verplichte gezondheidsverzekering. De shutdown kost een miljard euro per dag, en het is maar zeer de vraag of de Amerikaanse economie dat trekken kan.
Zelfs de doorgaans neutrale opiniemakers, wijzen de Republikeinen als schuldigen aan. Met name het veertigtal reactionaire, rancuneuze politici in het Congres moet het ontgelden, de groep behorende tot de Tea Party die onder aanvoering van senator Ted Cruz van geen wijken wil weten. Zij vinden Obamacare de ergste aanslag op de Amerikaanse Grondwet, ooit.
Tamelijk verontrustend is ook het Italiё-artikel in de Frankfurter Zeitung , getekend Dirk Schümer. “Italiё blijft een prachtig land”, schrijft Schümer, “maar na twintig jaar Berlusconi is het bankroet. Politiek, financieel en moreel”.
Wat Schümer zo somber stemt, zijn de ervaringen met de politiek-bestuurlijke en economische kaste waarvan niets te verwachten is. Want die heeft twintig jaar lang een charlatan niets in de weggelegd. Een charlatan die erin slaagde zijn persoonlijke belangen tot staatszaken te maken. Die Verdi verving door Bungabunga.
Het politieke einde van Silvio Berlusconi mag nabij zijn, zijn televisiezenders zijn springlevend en zenden louter reclame en blote meiden uit. Ruim 12 procent van de beroepsbevolking is werkloos. Beppe Grillo van de Vijfsterrenbeweging wacht op zijn kans de politieke elite weg te vagen. “Over enkele weken”, voorziet Dirk Schümer, “kan de Italiaanse overheid de salarissen niet meer betalen”.
De Verenigde Staten, Italiё. Wat Armageddon? Het sterke Duitsland draait economisch wonderwel. Groot nieuws in Nederland: “De recessie is voorbij”. De president van De Nederlandsche Bank, dr. K. Knot, voelt het. “Het buitenland groeit. De export neemt toe. De huizenverkoop trekt weer aan”. Dr. Knot verbindt aan zijn optimisme wel de voorwaarde dat de politiek haar verantwoordelijkheid neemt. Instemt met de zes miljard euro aan bezuinigingen en het ingezette beleid.
Daar zegt de president van De Nederlandsche Bank wat. De politiek bepaalt. Alleen is niet iedereen het met zijn oplossing eens. Intussen komt de fatale datum akelig dichtbij. Op 17 oktober moet de Verenigde Staten het schuldenplafond verhogen. Blijft dat achterwege, kan de Amerikaanse overheid de rekeningen niet betalen. De columnisten zijn niet voor niets over de rooie. Zij weten dat een failliet dat van de zakenbank Lehman brothers in 2007 in de schaduw zal stellen. Het wordt een ramp. Een Armageddon is niets te veel gezegd.