DUITSLAND, LONKEND PERSPECTIEF
Honderdvijftig kilometer oostwaarts schrijft Winand von Petersdorff, redacteur van de Frankfurter Allgemeine Zeitung, toch niet de minste krant van Duitsland, een brief aan zijn 19-jarige zoon Jost die zich ergens op een Thailands strand koestert in de tropenzon. Na zijn eindexamen heeft hij de tijd genomen om zich te bezinnen over zijn toekomst. Wat te kiezen? “Lieve Jost. Doe wat je hart je ingeeft. Kies filosofie als je dat graag wil. Wat een geluk dat jij mag leven in een land dat zich opmaakt voor een langdurige periode zonder werkloosheid. Voel je vrij. De wereld ligt voor je open. Is vol met kansen”.
De 49-jarige Von Petersdorff heeft zelf economie gestudeerd. Uit nood, omdat de arbeidsmarkt hem dwong tot een verstandige keuze. De FAZ-redacteur baseert zich ondermeer op het werk van de hoogleraar Karl- Heinz Paqué, ‘Vollbeschäftigt – Das neue deutsche Jobwunder’. Ofwel: ‘Volledige werkgelegenheid- Het nieuwe Duitse banenwonder’.
Achtenzestig jaar na de Tweede Wereldoorlog. Wat een luxe. Ontluisterend optimisme. Lonkend perspectief. Het is het lot van de ironie. Anders dan zoveel Nederlandse vaders hoeft Winand von Petersdorff zijn geweten niet te sussen. Immers, Duitsland heeft zijn begroting op orde. De industrie is concurrerend, het loongebouw op niveau. Geen hypotheekschuldenberg te bekennen. Kortom, onze oosterburen zijn klaar voor de toekomst, en Herr Prof. Dr. Paqué kan zijn punt maken.
“De komende jaren”, aldus de hoogleraar, “maken de babyboomers massaal plaats voor jongere generaties. In 2025 zijn er drie miljoen minder arbeidskrachten beschikbaar. Sinds de crisis is de werkloosheid is de werkloosheid in Duitsland niet toegenomen. De managers beseffen namelijk dat zij nieuwkomers hard nodig hebben om de uitval op te vangen”.
Volledige werkgelegenheid. Hoe mooi kan het perspectief zijn, en dat hier om de hoek. Duitsland, land van bloeiende bloemen. Van bomen die tot in de wolken reiken.Vreemd is het wel. Waar de omringende landen, worstelend met begrotingstekorten, reuzenschulden en grandioze werkloosheidscijfers, bekeren economen zich massaal tot het Keynesianisme en pleiten voor stimuleringsmaatregelen, houdt het rijke Duitsland de hand op de knip, badend in over vloed. Wijzend op de Europese afspraken en de noodzaak van een begrotingsevenwicht.
Hoe lang houdt de centrumrechtse regering van Angela Merkel dat vol? is niettemin de spannende vraag. Met steun van Nederland, Finland en Luxemburg kon zij de Grieken, Ieren, Portugezen, Cyprioten, Spanjaarden en zelfs Italianen hun plaats wijzen.
Maar lukt dat met buurland Frankrijk? De impopulariteit van president Hollande is zorgwekkend. De Parti Socialiste verzet zich al tegen de bezuinigingspolitiek. In september zijn de Bondsdagverkiezingen. De Duits-Franse as is van essentieel belang voor de Europese eenheid. Een openlijke ruzie tussen de regeringsleiders zal ook bondskanselier Angela Merkel lastig vallen. Hoewel de CDU er landelijk gezien goed voorstaat, weet ze dat haar partij de belangrijke deelstaatverkiezingen van het afgelopen jaar verloren heeft.
Tot nu toe is Nederland Duitslands trouwe bondgenoot. Maar de nervositeit neemt toe, met de almaar oplopende werkloosheid en het pessimisme. Het sociaal akkoord laat al zien dat de drie procent niet langer heilig is. Intussen reiken de peilingen voor de partij van Diederik Samsom en Jeroen Dijsselbloem naar CDA-diepten.
Nog bewonderen we het Duitsland van 2013. Zelfs genieten we van Bayern München. Vinden het fijn dat Jost von Petersdorff zo’n mooie toekomst heeft. Lang kan dat niet duren. Op een gegeven moment slaat de bewondering om in jaloezie. In boosheid. Woede. Zullen ook wij wijzen op oneerlijkheden. Willen een stukje van de koek. Herinneren we ons toch weer die oorlog.