IK DEED MIJN OREN DICHT, MIJN MAAG DRAAIDE OM

Op 6 juni 2013 waagden 160.000 man sterke Geallieerde legermacht de oversteek van Groot-Brittanniё naar Normandiё, om van daaruit ons te bevrijden van de Nazi-dictatuur met al zijn verschrikkingen.

Helden zijn de soldaten, nog steeds, na 69 jaar. Op de eerste dag kwamen er al 10.000 om. In The Longest Day schreef Cornelius Ryan over de kolonel, commandant van het fietspeloton die zonder hoofd doortrapte.

Oorlog. In 69 jaar is veel veranderd. Maar één ding niet: Steeds weer blijken mensen in staat tot de gruwelijkste wreedheden.

Correspondent Harald Doornbos bericht erover. Zette het filmpje op internet. Hij zal zijn reden hebben. Nieuws niet waar? Syriё. Jihadstrijders uit Belgiё. Misschien waren er Nederlanders bij. Geluidsfragmenten kwamen langs. De Volkskrant toont een vaag beeld. Mijn maag draaide om. Ik hield mijn oren dicht. Kon het niet aanhoren. Niet aanzien. Ik wist.

De afgelopen weken is veel geweld tot mij gekomen en tot in detail beschreven. De vader die twee zoontjes ombracht. De moord op Lodewijk Severijn en Ingrid Visser, op de Britse soldaat Lee Rigby. Ik loop al enige tijd mee. Ik weet van concentratiekampen. Van genocides. De vreselijkste moordpartijen.

Het moet de leeftijd zijn. Het weer. De 6e juni. Ik heb geen idee. Er waren geen tranen. Maar van niets was ik zo ontdaan als het geluidsfragment door Doornbos op internet. De Volkskrant kwam er bovenop. De onthoofding! Alsof een groep wolven haar prooi verslond. Met excuses voor de wolven.