IS DUITSLAND AL NIET TE MACHTIG?
Inmiddels horen Europa en vrede bij elkaar. Alleen daarom al is de unie tussen de 27 staten van onschatbare waarde. Democratie, open grenzen en overleg hebben zich bewezen. Geen zinnig mens verlangt terug naar de eerste helft van de vorige eeuw toen het oude continent rampspoed betekende.
Het was de Tweede Wereldoorlog die de erfvijanden Duitsland en Frankrijk na 1945 in elkaars armen dreven. Amerika had geen zin om nog eens een ruzie bij te leggen. Ook de nieuwe machthebbers begrepen dat er een eind moest komen aan de verwoestende slijtageslag.
De Franse staatslieden Jean Monet en Robert Schuman deden het voorwerk, met steun van de Duitse bondskanselier Konrad Adenauer. Op 18 april 1951 ondertekendeEuropese Gemeenschap n zes landen, West-Duitsland, Frankrijk, Italiё, Nederland, Belgiё en Luxemburg het Verdrag van Parijs. De Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal was een feit, het begin van de weg die direct leidde tot de Europese Unie. Opgericht op 1 november 1993 te Maastricht. Zevenentwintig staten maken er deel van uit, waarvan 17 één munt delen.
Toch is na 18 april 1951 geen totaal ander Europa ontstaan. Het blijft een mix van het oude en het nieuwe waarbij gepoogd is de kwade krachten weg te poetsen. Nooit meer dictatuur, wapenwedloop, schending van mensenrechten, was de boodschap. Democratie en vrijheid moesten heersten, met de vrije markt als economisch principe.
Maar kijk eens naar 2013,waar de economische crisis in alle hevigheid op Europa is losgelaten. De vrije markt laat haar gemene kanten zien. Burgers realiseren zich, hoe de staat in politieke zin is uitgehold. Griekenland en Cyprus hebben als lidstaat de eurozone nauwelijks overleefd. Italiё lijkt onregeerbaar. Belgiё bestaat alleen in naam. Crisis is het overal. Europa is weer eens de splijtzwam in het Verenigd Koninkrijk. Pas een jaar aan de macht, en nu al kan de Franse president Hollande zich nauwelijks staande houden. In Nederland is het met premier Rutte niet anders.
De Krant met een Mening
Een 21ste eeuws engnationalisme staat op het punt van doorbreken. In Frankrijk, Nederland beuken partijen als het Front National, de PVV op de deuren naar de gevestigde macht. Ook in Engeland en Italiё smeult het vuur. Vergeet Oostenrijk niet. Veel heeft te maken met de dreigende economie, de onzekerheid, de drastische ingrepen, de bezuinigingen in tijd van crisis.
Europa, Quo vadis? Het overgrote deel van de Europeanen voelt zich burger van de staat: Duitser, Fransman, Italiaan, Engelsman, Nederlander. Die Europeanen kiezen voor een politieke pas op de plaats. Doorgewinterde liberalen als de president van de Europese Raad, Herman van Rompuy en Alexander Pechtold willen juist nù grote stappen zetten, òp naar die ene Europese staat.
Die pas op de plaats gaat niet lukken. Ook kunnen we niet terug naar het Europa van soevereine nationale staten. De werkelijkheid is te overweldigend. De historische werkelijkheid maakt de historische held. Niet andersom. En dat begon al met Karel de Grote. Hij slaagde, waar later Napoleon en Hitler faalden.
Door schade en schande wijs geworden, handelen de Europese staatslieden voorzichtiger. Het moet gezegd, Europa is een eind op weg. Maar er komt een moment dat omzichtige stapjes niet meer lukken. Dat drastische ingrepen genomen moeten worden. De tijd dringt. Is Duitsland al niet te machtig?
De conclusie is aldus: de oude eenheidsstaten worden kleiner . Cataloniё bereidt zich voor. Schotland kan volgen. Vlaanderen is bijna zover. Noord-Italiё kan zich zomaar afscheiden. Waarom zou Beieren blijven doen wat Berlijn wil? Noordrijn-Westfalen is groot genoeg.