LATER KWAMEN DE KANTTEKENINGEN

Sportjournalisten dachten de uitzondering op de regel te zijn. Toch zou iedere journalist von Kopf bis Fuss op kritiek ingesteld moeten zijn. Ach, Marlene Dietrich zong het in een grijs verleden zo treffend, ook al ging het háár om de liefde.

Ik vrees dat de praktijk een andere is. Neem de nieuwspresentatoren van Radio I die zichzelf en de televisiecollega’s de godganse dag op de borst klopten over de berichtgeving rond de verkiezing van Paus Franciscus. Dat noch de presentatoren, noch de kerkelijke experts de kandidatuur van de 76-jarige Argentijnse kardinaal Jorge Mario Bergoglio in hun achterzak hadden, zij hen wellicht vergeven. Vervelend was dat Sacha de Boer de toespraak van de paus voortdurend onderbrak. Ze wilde vertalen terwijl ze geen Italiaans sprak.

Maar ronduit onvergefelijk vond ik de geestdrift, het gejuich bijna, waarmee de presentatoren in de studio, de correspondenten ter plaatse en de experts de verkiezing van de Argentijnse paus begeleidden. Alsof het een voetbalverslag was, zo deinde correspondente Andrea Vreede mee met het volgepakte Sint Pietersplein toen Paus Franciscus op het balkon verscheen. Ook in de studio was het feest. Ik ving op: “De PR is weer uitstekend verzorgd. Dit is een revolutie. Dit wordt de paus van de hervorming”. Kranten kopten: “De Paus van het Volk”.

Later kwamen de kanttekeningen: Hé? De jaren 1970. Argentiniё. Dictatuur. Verdwenen mensen.