MICHAEL BOOGERD LEGT SYSTEEM BLOOT

Ik keek naar Michael Boogerd. En dacht, slimme jongen. Zag in zijn jonge jaren de renners voor zich uit de berg op vliegen, als het ware. Hij moest kiezen, tussen wel of niet gebruiken. Ik denk dat hij snel besloten had. Gebruiken dus. Koersen winnen. De Tour de France.

Michael liet zich goed adviseren. Ik begrijp waarom, want de risico’s waren groot. Hij kende zijn beperkingen. Dus zorgde hij ervoor in de schaduw van de allergrootsten te rijden.

Hield zijn hematocrietwaarde keurig onder controle. Nooit is hij gepakt. Zijn lichaam bleef op orde. Zijn tanden blinkten.

Michael stelde zich tevreden met een vijfde plaats en een koninginne-etappe in de Tour de France. Een zege in de Amstel Goldrace. Tweede, derde plaatsen. Vaak finishte hij voorop. In Nederland kende hij in zijn gloriejaren zijn gelijke niet.

“Het is goed zo”, moet de Michael Boogerd al vroeg geweten hebben. Zo val ik niet op. Word ik niet gepakt. Sta garant voor het schone rijden. Ben dè man in mijn land”.

Nu heeft hij bekend. Het was geen verrassing na Lance Armstrong en Danny Nelissen. De druk werd te groot. “Ik heb gebruikt: EPO, bloedtransfusies, de hele rataplan. Het spijt me. Liever was ik in een andere tijd wielrenner geweest. Ik ben verantwoordelijk. Ik kon niet anders”.

Michael Boogerd blijft slim. Intelligenter dan anderen legt hij de zwaktes van het systeem bloot. Iedereen begrijpt het dilemma, toen op die berg. “Ik ben het grote talent. Ben van wereldklasse. Heb er alles voor over. Plotseling rijden ze me eraf, alsof ik niet besta. Ik ben een sportman. Een winnaar. Een held. Opgeven? Nooit!”.