VENTOUX MIST DIEPGANG

Ze maakten me nieuwsgierig, de boekhandelaren van De Wereld Draait Door. “Lees Ventoux van Bert Wagendorp”, was het dringende unanieme advies. “Prachtig boek”. Het NRC Handelsblad gaf vier sterren. Intussen

Bert Wagendorp werkt voor de Volkskrant. Ik lees zijn columns graag, hoewel ik de diepgang mis. Misschien wilde ik het boek daarom kopen: Om mijn mening te toetsen. Als zoveel mensen het aanprijzen, moet het wel heel bijzonder wezen…. Toch? Over het centrale thema, mannenvriendschap, wil ik trouwens alles weten.

‘Ventoux’. Wat vind ik ervan? Welnu, met name de dialogen, en dat waren er nogal wat, hinderen me. Die korte lidwoordloze zinnetjes bevallen me nu eenmaal slecht. Ik snap dat het te maken heeft met de filmopdracht. Maar toch, mij was een roman beloofd, geen filmscenario.

De plot zal ik niet verraden. Ik vind hem ongeloofwaardig en slecht uitgewerkt. “Het is geen wielrenboek ”, verklaarde Bert Wagendop in interviews. Dat moge zo zijn. In Bart en Joost zie ik de perfectionisten terug die mij zo vaak voorbij razen.

Hoe het zij, de karakters van de vrienden komen er niet uit. De verteller/ journalist criminele zaken, Bart, schetst slechts vage, snelle trekken. Het is erger nog. Hij is er niet nieuwsgierig naar. Vraagt niet door. Heeft de behoefte niet.

De schrijver zal zich verweren met het argument. “Dat is nou net het geheim van mannenvriendschap. Die gaat niet diep, blijft aan de oppervlakte”.

Daar denk ik dan weer het mijne van en herken me er in elk geval niet in. Bart/Bert is journalist. Een schrijver, bovendien, wiens taak het is om waar te nemen en te doorgronden. Daarom is Ventoux een brevet van onvermogen. Net als in de columns mis ik in het boek de diepgang.