VERWOESTENDE STILTE IN EINDHOVEN

Alsof er een bom ontploft is, een vliegtuig neergestort, een zware aardbeving heeft plaatsgehad, een roversbende op ongekende wijze heeft huisgehouden, een marathon net is afgelopen. Zo zwaar getroffen lijkt de stad. Verslagen zijn de burgers. Louter gebogen ruggen, zwaar bedrukte gezichten bewegen zich om me heen. Allesverwoestend is de stilte.

En dat al drie dagen lang. Zo enorm is de impact van de kleine, zeer onverdiende nederlaag die ons PSV, de Trots van Eindhoven, de Parel van Brabant, de Hoop van het Zuiden, zondag heeft geleden tegen die club waarvan de naam maar niet te binnen schieten wil.

Als verdoofd zijn de burgers, allemaal supporters in hart en nieren, echte PSV’ers. Het ergste van alles is, ze voelen zich onbegrepen. Zo alleen. Lang wisten zij de hoon van boven de rivieren te pareren, maar nu die met volle kracht is neergedaald en de stad in een deken van mist heeft gehuld, is het de machteloosheid die treft.

Schaamte is alles wat de mensen hier rest. Vaders, moeders, kinderen, werkelijk niemand uitgezonderd, hebben maar één troost. Ze hebben tenminste elkaar nog.

De Wet van Murphy telt. De ene rampspoed is nog niet achter de rug of daar is de volgende alweer. Zelfs Europa heeft zich tegen de club gekeerd. De media zijn zonneklaar.

Voetbal International, De Telegraaf, NRC Handelsblad, de Volkskrant, Algemeen Dagblad, de NOS. Zelfs het Eindhovens Dagblad en Omroep Brabant voeden de onrust die de lucht bezwangert: Het oproer kraait. De leiders organiseren zich. De schuldigen hebben hun koffers gepakt. De gemeentelijke autoriteiten zijn solidair. Het volk staat klaar.

Het kan één, twee of drie dagen duren. Misschien gaat er een week overheen. De eerste stappen zijn gezet. Een terug is er niet meer. Elk moment kan de revolutie uitbreken.