ZELFS EEN BIERTJE KON ER NIET VANAF

Ik heb niet gedanst. Zelfs een biertje kon er niet vanaf. Maar een bewonderaar ben ik niet. Een politicus die bij haar dood en twintig jaar na haar aftreden zoveel boze emoties losmaakt, heeft iets verkeerds gedaan. Snapte blijkbaar niet de betekenis van het woord samenleving.

Wel is het zonneklaar dat Margaret Thatcher als premier in de jaren 1980 een stempel op de Britse en wereldpolitiek heeft gedrukt. Zo stoomde ze in het kielzog van de Verenigde Staten haar land klaar voor het Friedman’s neoliberalisme. Voor het geloof dat rijkdom beloond moet worden, en armoede belast. Dat, als de vrije markt de ruimte krijgt, alles goed komt.

Ten tijde van de periode-Thatcher stortte het Sovjetimperium in. The Iron Ladyhad weinig op met Europa. “I want my money back”, is na 25 jaar nog altijd een gevleugelde uitspraak. Ze wilde afstand houden, was uit op een speciale band met de Verenigde Staten. Logisch dat Verenigd Koninkrijk niet meedoet met de euro.

Compromisloos was The Iron Lady. Daar zijn vriend en vijand het over eens. Compromisloos kon ze ook zijn vanwege het tweepartijensysteem. NRC Handelsbladcolumnist Frits Abrahams wijst erop. De onverkwikkelijke taferelen rond Thatchers dood stuiten hem tegen borst. “Blij dat ik in Nederland woon waar VVD en PvdA het samen doen”, schrijft hij.

Het is waar dat samenwerking en compromis horen bij de Nederlandse politiek als het dak bij een huis. De zee bij het strand. De kip bij het ei. Punt is alleen, je kunt ook het sluiten van compromissen te ver doordrijven.