Het was koud, de bal was slap

IJsland-Nederland 2-0. Het was koud, de bal was slap, de scheids floot vals en het publiek was onsympathiek, uitermate partijdig. Van Persie was niks. Sneijder heeft geen bal geraakt. Martins Indi moet snel vervangen worden. Van der Wiel raakte elke bal verkeerd, Blind maakte zijn naam volledig waar. Zelfs Arjen Robben bleef ver onder de maat.

Kortom, het was gisteravond in Reykjavik een afgang voor de ploeg die nog maar vier maanden geleden triomfen vierde en een bronzen medaille veroverde in de hitte van Braziliё. Elf IJslandse vedetten wonnen verdiend, voor de eerste maal in de voetbalhistorie.

Hoe kon het gebeuren? is de logische vraag. Wat het antwoord ook is, de vaderlandse pers zal de pennen dopen in de giftigste inkt die zij kan vinden, terwijl de stoom in dikke wolken uit de oren zal komen. Koppen moeten rollen, en de eerste die daarvoor in aanmerking komt is die van Guus. “Guus”, zullen we de komende dagen, weken lezen, horen en zien, “is te dik, te oud, te vriendelijk voor de jongens. Guus, kortom, heeft zijn tijd gehad”.

En NOS-presentator Tom Egbers profeteerde al dat de nederlaag historisch is waarover nog jaren gepraat zal worden en slechts vergelijkbaar is met de 1-2 van 1963 toen de amateurs van Luxemburg het Nederlands elftal versloegen, in Rotterdam nog wel, met Eddy Pieters Graafland in het doel. Met Piet Keizer en Henk Groot.