In Oekraïne was Henk Grol held

Judoka Henk Grol voelt zich stiefmoederlijk bedeeld. “Genaaid”, in gewone taal. In elk geval zwaar tekortgedaan. Want waarom moet hij belasting betalen? Is er geen financieel vangnet zodat sporters na hun sportcarrière wat geld overhouden voor hun pensioen?

Dus schrijft de judoka, 29 jaar alweer , via de Krant van Wakker Nederland een open brief aan de minister van volksgezondheid, Edith Schippers. Grol maakt zich zorgen over zijn toekomst en die van zijn collega’s.

Immers, hij heeft nooit een studie kunnen beginnen. Zich nooit kunnen voorbereiden op een leven na de sport. Vindt dat hij recht heeft op meer. Bezorgde het Nederlandse volk onvergetelijke momenten. Veroverde bronzen medailles op twee Olympische Spelen. Was Europees kampioen. “Ook lever ik”, vertelde hij bij Pauw en Witteman, “mijn aandeel in de strijd tegen obesitas”.

Ik voel met Henk Grol mee. Topsport, doe je niet voor je plezier. Is hard werken. Vereist grote opofferingen. In zestien dagen Sotsji zag ik tal van atleten werkelijk levensgevaarlijke caperiolen uithalen. Henk Grol is, weet ik toevallig, heel vaak geblesseerd”. En wees nou eerlijk, een normaal mens kiest er niet voor. Je doet het omdat je vader en je moeder dat zo graag willen. Om de mensen een plezier te doen.
Maar de doorslag gaf toch wel de Oekraïense oud-voetballer Evgeniy Levtsjenko. Die vertelde: “In mijn land zijn de sporters als Henk Grol helden. Helden die al gauw een miljoen per jaar verdienen”.