Wat Mart ook is, geen journalist

“Hij is de grootste, hij heeft televisiegeschiedenis geschreven, hij is de Johan Cruyff van de presentatoren”. Aldus NOS-directeur Jan de Jong die eraan toevoegde naar Studio Sport te hebben gekeken, alleen om hèm, om het icoon Mart Smeets.

De directeur sprak tijdens het De Wereld Draait Door University-uitzwaaifeest voor Mart Smeets. En wat zo iemand zegt, moet wel waar zijn, ook al vraagt zomaar een kijker zich wellicht af wat de man bewogen moet hebben om Mart met pensioen te laten gaan.

Hoe het zij, ik heb me dus vergist, niet een beetje maar schromelijk. Gewoon geen zicht gehad op het enorme talent dat Mart Smeets heet. Immers, Johan Cruyff is de allerbeste, het allerhoogste. Bovendien moet er een reden zijn dat Marts boekjes lopen als een trein.

Toch pieker ik me suf. Want ook bij het zijn zoveelste uitzwaaifeest bleek Smeets een journalistiek onbenul, masterclass. Sprak zichzelf voortdurend tegen. Pleitte zichzelf vrij in de zaak Lance Armstrong omdat er geen bewijzen waren, maar zag er niet tegenop de twijfelaars te betichten van onzinjournalistiek. En wat bewoog de man om 44 jaar na de moordaanslag op de Israёlische ploeg tijdens de Olympische Spelen in München te pleiten voor eerherstel van de blijvers? Alsof die de echte slachtoffers waren.

Maar goed, misschien kun je het Mart niet kwalijk nemen. Geen idee wat de sporters van hèm vinden. Wel wat hij van hen vindt. Mart is ook helemaal geen journalist in de zin van kritische volger. Hij is de sporter voor wie het hoogste onbereikbaar was, en daarvoor compensatie vond als de polygame charmeur, de vleier, de kritiekloze bewonderaar van de winnaar met een bijzonder oog voor het drama.

Prachtig vindt NOS-directeur Jan de Jong dat, en een deel van het volk is het met hem eens. Vandaar dat Mart zich 42 jaar op zijn manier kon laten gaan. En omdat hij het grote voorbeeld is, moeten we ophouden zijn collega’s journalisten te noemen. In elk geval hoeven we niet te verwachten dat zij werk maken van serieuze misstanden.