Liefst zou ik de zaak doodzwijgen
Het liefst zou ik de zaak doodzwijgen. Maar doodzwijgen druist volgens de kenners van de democratie in tegen het recht op vrije meninguiting. Bovendien vindt de voorzitter van de Jonge Liberalen dat het moet kunnen: “De Holocaust ontkennen. Zodat we de twijfelaars kunnen overtuigen van het tegendeel”.
Hoe zou het met Gilad Shalit zijn?
Op 18 oktober 2011 liet Hamas de Israёlische soldaat Gilad Shalit vrij, na vijf jaar eenzame opsluiting en in ruil voor 1027 Palestijnen. Bij het programma Pauw en en Witteman verdedigde Ester Voet als directeur van CIDI de Israёlische visie en toonde columniste Hassnae Bouazza begrip voor Hamas. Sindsdien is veel gebeurd, vorig jaar nog de Gaza-oorlog. “Vijf jaar eenzame opsluiting is één lange marteling”, vertelde schrijfster en psycholoog Anna Enquist. Wat de vraag doet rijzen: Hoe zou het toch met Shalid Galit zijn?
Allemachtig, er is niets geleerd
Soms zwerf je wat langs het internet. Zomaar, zonder reden. Dan kom je wel eens wat tegen. Café Weltschmerz in mijn geval. De pretenties van het programma zijn me niet helemaal duidelijk. Ik zag wel de eens zo succesvolle ondernemer Erik de Vlieger langskomen die zich voordeed als journalist, en ik begreep meteen waarom die te pas en te onpas zijn mening op radio en televisie kan geven.
Hamas: ‘We hebben geen keus’
“Hoe leg je 88 tegen nul doden uit, als rechtvaardig”? kopt de Volkskrant naar aanleiding van de Israёlische bombardementen op de raketinstallaties in de Gazastrook. Een retorische vraag, lijkt wel. Nee, dus. Israёl is te sterk voor de Palestijnen.
De politiek geduid, voor het nieuws uit