Geschiedenis leert geen lessen
Mei, bevrijdingsweek. De Dodenherdenking is alweer geweest. Festijnen trekken duizenden die het leven in dansen. De eindexamens wachten. De toekomst lacht. Intussen balanceert de wereld op het randje. Europa dus ook, net als dit landje. Bedreigingen stapelen zich op, van binnenuit en van buitenaf. Het kan verkeerd aflopen, we kunnen er ook sterker uitkomen. Hoe het zij, wij burgers hebben het zelf in de hand.
Iets er tussenin heeft meeste kans
Verkiezingen. Feest van de democratie. Zo zijn wij kiezers opgevoed, en zo hoort het ook. Maar, is daarbij de opdracht, dan moet de kiezer wel weten op wie hij/zij stemt, wat er vervolgens met die stem gebeurt. Er moet, met andere woorden, iets te kiezen zijn.
Alsof democratie er niet toe doet
Misschien was het van meet af aan een illusie. Sinds 3 november 1848 is Nederland formeel een parlementaire democratie. Haken en ogen waren er genoeg. In de loop der jaren is veel ten goede veranderd. Natuurlijk, kritiek was er altijd al. Maar nu proef je scepsis. Enerzijds hollen bestuurders de democratie uit. Anderzijds laten de burgers het gebeuren.
Rosanne komt van de bètakant
“Ik ben het honderd procent met jullie eens”. “Ik ook. Wij steunen de acties van de studenten. Staan er helemaal achter”. Duidelijker konden D66-Tweede Kamerlid Paul van Meenen en SP-collega Jasper van Dijk niet zijn.
Studenten pikken het niet meer
Dit is het beeld: De voorzitter van het universiteitsbestuur is een gehard en onverbiddelijk bestuurder, gepokt en gemazeld in de kunst van het manipuleren. Gewend als hij is om werknemers, slimmer dan hij, het bos in te sturen. Dan, ach, kan hij boze studenten ook wel aan.
De politiek geduid, voor het nieuws uit