Socialist Rutte stelt kandidatuur
Het duurt allemaal te lang. De kinderen worden er ziek van, eenzaam, houden het niet meer uit. Ouders weten weer waarom het onderwijs voor hen niets was. Ondernemers zien hun broodwinning als sneeuw voor de zon verdwijnen. Iedereen heeft het gehad cijfers die zij niet snappen, met gezondheidsspecialisten die geen visie hebben.
Intussen naderen de verkiezingen. Premier Rutte schrijft een brief: “Er komt een regering met louter redelijke partijen. Zij gaat niet bezuinigen, maar fors investeren om uit de crisis te komen. Stem op de VVD. Stem op het land. Stem op mij”.
Onzekere tijden zijn aangebroken
Premier Rutte zat achter zijn bureau. Maakte een gespannen indruk. De handen hielden elkaar vast. Hij helde ietwat naar voren. En sprak: “Ik heb geen gemakkelijke boodschap voor u”. Waarschuwde dat het coronavirus (Covid-19) de helft van de Nederlanders zal treffen. Om af te sluiten met: “Samen komen we deze moeilijke periode te boven. Let een beetje op elkaar. Ik reken op u”.
De premier was ernstiger dan ooit. Het volk had er een etmaal op gewacht en kreeg wat het verwachtte. Premier Rutte sprak de kijkers en luisteraars toe zoals Joop den Uyl dat 47 jaar eerder had gedaan. Vriend en vijand waren vol lof. Mark Rutte toonde zich de premier van alle Nederlanders. Van rijk en arm, oud en jong, gezond en zwak.
Toen was daar, Lodewijk Asscher
Hard, heel hard is er de afgelopen maanden gelachen. Nee, boos waren ze allang niet meer. Medelijden hadden de meesten. Anderen waren hardvochtiger. Ze hadden de partij altijd verafschuwd. Negen zetels had die arrogante grachtengordelkliek nog over. Prima, maar het waren er nog 9 te veel.
Lodewijk Asscher heeft gelijk
Geen PvdA dus. De socialistische burgemeesters en andere bestuurders mogen nog zo hard roepen, fractieleider Asscher houdt zijn poot stijf. Hij wil niet. Vindt dat zijn partij genoeg zetels kwijt is geraakt. De kiezer heeft gesproken.
De politiek geduid, voor het nieuws uit