Dit keer is Orbán te ver gegaan
Hoe lang kan de Europese Unie een staat in haar midden dulden die tegen alles is waarvoor een democratische rechtsstaat behoort te zijn? Die kiest voor dictatuur, repressie, racisme, oorlog, moord en plundering? Het Hongarije van Viktor Orbán zou allang geen lidstaat mogen zijn.
Poetin daagt het Westen uit
Veertig miljoen Oekraïners vechten nu al weer bijna vijf maanden tegen een supermacht. Duizenden doden en nog veel meer gewonden vallen. Steden en talloze dorpen worden met de grond gelijk gemaakt. Maar Poetin treft geen schuld. Het Westen zou verantwoordelijk zijn. “Kom maar op. Jullie willen vechten tot de laatste Oekraïner. Arme Oekraïners”, daagt hij in een televisie-uitzending uit.
Poetin is man van slechtste soort
Hoe de Russen zelf denken over de militaire inval in Oekraïne blijft de grote vraag. Sommigen blijven Poetin steunen. Ongetwijfeld weten velen beter. Demonstraties en critici zijn er genoeg. Trouwens, de Russische president kan al jaren geen verkiezing winnen. Dat wil zeggen, een eerlijke krachtmeting durft hij niet aan. Critici worden gearresteerd, gevangengezet en even zo gemakkelijk vermoord. Onafhankelijke waarnemers vermelden grootschalige fraude, steeds weer.
Twee dictators willen zich bewijzen
Vijfenzeventig dagen is de Russische president, Vladimir Poetin, druk doende zijn wil op te leggen aan vijftig miljoen Oekraïense broeders en zusters. Opdat de wereld weet wat het machtige Rusland vermag. Tegelijkertijd probeert zijn collega Xi Jinping, de superioriteit van het Chinese systeem extra cachet te geven. Zerocovid is het doel. Inmiddels weten de anderhalf miljard Chinezen wat dat betekent. Hen wacht een lot, erger dan de gevangenis.
Ook Westen blijft hangen in verleden
“Het wereldbeeld van het Kremlin vloeit voort uit een gevoel van onveiligheid, veroorzaakt door een vijandige buitenwereld. Daarom wil het zijn macht en invloed uitbreiden”.
Alsof er niets veranderd is. Bovenstaande beroemde alinea is van de Amerikaanse diplomaat George Kennan die leefde van 1904 tot 2005. De alinea maakte onderdeel uit van het beroemde artikel X dat in 1947 is gepubliceerd in het tijdschrift Foreign Affairs.