Geschiedenis leert geen lessen
Mei, bevrijdingsweek. De Dodenherdenking is alweer geweest. Festijnen trekken duizenden die het leven in dansen. De eindexamens wachten. De toekomst lacht. Intussen balanceert de wereld op het randje. Europa dus ook, net als dit landje. Bedreigingen stapelen zich op, van binnenuit en van buitenaf. Het kan verkeerd aflopen, we kunnen er ook sterker uitkomen. Hoe het zij, wij burgers hebben het zelf in de hand.
Europa heeft een Churchill nodig
Het is dat ze bondskanselier van Duitsland is. Ze vertelde over de Koude Oorlog. Ik zou zweren dat ik Neville Chamberlain hoorde. En kijk eens, naast haar zat Édouard Daladier. Ik kon mijn oren niet geloven, maar de conclusie is helder: München, 1938. Een land wordt opgeofferd. We kunnen niets doen.
Erkenning Palestina is ìn
Het groeiende Europese leger van critici en echte vrienden van Israёl is het wel ongeveer eens: “Alle geweld hebben de Joden aan zichzelf te wijten. De consequente politiek van repressie, uitbuiting en vernedering doen begrijpen dat wanhopige Palestijnen naar messen, pistolen, auto’s grijpen. En natuurlijk is het slopen van huizen een oorlogsmisdaad”.
Verenigd Koninkrijk blijft obstakel
Opnieuw haalde de gevestigde elite opgelucht adem. Voor Londen spreekt dat voor zich. Maar ook in Madrid, Parijs, Rome, Berlijn, Den Haag en de Rue Brederode 16 in Brussel zijn diepe zuchten van verlichting geslaakt. Oprecht blij toonde het Witte Huis zich met het resultaat van het Schotse onafhankelijkheidsreferendum. Immers, het Verenigd Koninkrijk is intact gebleven.
Kiezer is in opperste verwarring
Journalistiek is een moeilijk vak. Voorlichting tijdens een verkiezingscampagne is een belangrijke taak. De standpunten van de politieke partijen in heldere taal verspreiden. Duidelijkheid verschaffen.
Heeft de Nederlandse journalistiek het goed gedaan tijdens de campagne voor de verkiezing van het Europese Parlement? Is zij geslaagd in haar voorlichtingstaak?
De politiek geduid, voor het nieuws uit