Somberte is op drijfzand gebaseerd
Zo lang geleden is het niet dat het democratisch liberalisme triomfeerde. De communistische Sovjetunie was ingestort. Dood en begraven. De Muur bleek verdwenen. En Francis Fukuyama toonde in The end of history aan dat er geen terug was.
Mooie, blije jaren waren dat, die van 1989, 1990, 1991. Het Westen had in de Sovjetleider Michail Gorbatsjov een grote vriend. Ook met diens opvolger Boris Jeltsin kon het prima zaken doen. Ach ja, de man dronk wel eens een drupje te veel. Maar so what?
Niet Gorbatsjov hief Sovjet-Unie op
Michail Sergejevitsj Gorbatsjov, Nobelprijswinnaar, de laatste president van de communistische Sovjet-Unie, is gisteren op 91-jarige leeftijd overleden. In 1985 kwam hij aan de macht. Vier jaar later vierde de wereld het einde van de Koude Oorlog. Tegelijk viel het Sovjetimperium uiteen. Nooit hebben zijn vijanden hem dat vergeven. Nog altijd droomt de huidige Russische president, Vladimir Poetin ervan de stukken weer bij elkaar te vegen.
Bush sr leidde Westen naar zege
Vierennegentig werd hij. Zoon van een schatrijke bankier en Republikeins senator. Studeerde aan de Yale-universiteit. Als jongste piloot diende hij zijn land tijdens de Tweede Wereldoorlog. Eenmaal strandde hij in de Stille Oceaan, maar werd tijdig opgepikt. Hij maakte carrière in de olie-industrie. Intussen trok de politiek.
Poetin sprak, niet Gorbatsjov
‘Held in het Westen. Verrader in het vaderland’. Dat weinig Russen Michail Gorbatsjov erkentelijk zijn, ervoer het laatste staatshoofd van de Sovjetunie al in 1991, toen zijn rivaal Boris Jeltsin korte metten met het communistische imperium maakte. Rusland moest het weer doen, met hem als president. Ook Jeltsins opvolger Vladimir Poetin heeft weinig op met Gorbatsjov, al ziet hij de toekomst een tikje anders.
De politiek geduid, voor het nieuws uit