Vergeet de tweestatenoplossing
Ik ben vóór Israёl. Dat wil zeggen vóór een veilige plek waar joden terechtkunnen en plaats is voor iedere mensensoort. Vóór een soevereine democratische staat waar alle burgers gelijke rechten hebben. Waar vrijheid van meningsuiting de dragende gedachte is.
Prima, als er ook plaats is voor een soeverein Palestina. Punt is dat Israёl zich niet zal terugtrekken achter de grenzen van 1967. Vrede is alleen mogelijk als joden en Palestijnen krijgen wat ze hebben willen, en dat is het oude Britse mandaatgebied Palestina. Geef hen dat.
Waar was Jaap Hamburger?
Ik herinner me het nog. “Ik snap niet dat joden in Israёl willen wonen, bij elkaar op dat kleine stukje grond. Het kan kort of lang duren. Nu hebben ze de bescherming van Amerika nog. Er komt een moment dat ze de wereld tegen zich krijgen. En wat dan”?
Het was nog voor 1967, maar ik wist: het waren ware woorden van mijn geschiedenislerares. Inmiddels zijn we bijna vijftig jaar verder. Israёl is er nog steeds, en hoe. Ik schrik. Het komt van een overdachte zijde, maar kan er niet omheen.
De waarheid! Fuck de waarheid!
“Israel moet ophouden met het streven Hamas te vernietigen”, schrijft Henk Müller in de Volkskrant om er in het commentaar ook maar een kant-en-klaar vredesplan bij te voegen. Dat de partijen hun handtekening even zetten, stond er nog net niet. In De Correspondent voorziet Carolien Roelants een derde intifadah. Zij stelt dat Israёl helemaal niet van plan is Hamas te vernietigen, maar, integendeel, de organisatie in leven houdt om nog radicalere al Qaida-achtige groeperingen in de Gazastrook in toom te houden.
De vraag is best wel relevant
Twee maanden geleden staakte een uitgeputte Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, John Kerry, zijn pogingen Israёl en de Palestijnen dichterbij elkaar te krijgen. Waarop de vijandelijkheden opnieuw uitbraken. Op dik 600 Palestijnse doden staat de teller, nu. Veel kinderen zijn daarbij.
Een fantastisch ruilobject
De Noor Kristoff won gisteren de 15e etappe van de Tour de France, in het Zuid-Franse Nîmes. Wat ik zag, waren veel Palestijnse vlaggen, en ik denk dat de televisiekijkers er de komende dagen meer van zullen zien.
Demonstranten in Europa tonen zich solidair met de bevolking in Gaza die zo zwaar onder vuur ligt van het oppermachtige Israёlische leger. Zij lijken vooral boos over het gegeven dat in nauwelijks twee weken bijna 400 Palestijnen zijn omgekomen, tegen slechts 20 aan Israёlische zijde.
De politiek geduid, voor het nieuws uit