Somberte is op drijfzand gebaseerd
Zo lang geleden is het niet dat het democratisch liberalisme triomfeerde. De communistische Sovjetunie was ingestort. Dood en begraven. De Muur bleek verdwenen. En Francis Fukuyama toonde in The end of history aan dat er geen terug was.
Mooie, blije jaren waren dat, die van 1989, 1990, 1991. Het Westen had in de Sovjetleider Michail Gorbatsjov een grote vriend. Ook met diens opvolger Boris Jeltsin kon het prima zaken doen. Ach ja, de man dronk wel eens een drupje te veel. Maar so what?
Niet Gorbatsjov hief Sovjet-Unie op
Michail Sergejevitsj Gorbatsjov, Nobelprijswinnaar, de laatste president van de communistische Sovjet-Unie, is gisteren op 91-jarige leeftijd overleden. In 1985 kwam hij aan de macht. Vier jaar later vierde de wereld het einde van de Koude Oorlog. Tegelijk viel het Sovjetimperium uiteen. Nooit hebben zijn vijanden hem dat vergeven. Nog altijd droomt de huidige Russische president, Vladimir Poetin ervan de stukken weer bij elkaar te vegen.
Poetin is man van slechtste soort
Hoe de Russen zelf denken over de militaire inval in Oekraïne blijft de grote vraag. Sommigen blijven Poetin steunen. Ongetwijfeld weten velen beter. Demonstraties en critici zijn er genoeg. Trouwens, de Russische president kan al jaren geen verkiezing winnen. Dat wil zeggen, een eerlijke krachtmeting durft hij niet aan. Critici worden gearresteerd, gevangengezet en even zo gemakkelijk vermoord. Onafhankelijke waarnemers vermelden grootschalige fraude, steeds weer.
De politiek geduid, voor het nieuws uit