Waarom elite zo van streek is
Allesbeslissend is Super Tuesday niet, al kan Hillary Clinton de Democratische nominatie nauwelijks ontgaan en staat Trump er bij de Republikeinen met 7 overwinningen prima voor. En kijk, Volkskrantcorrespondent Michael Persson brengt de politieke agenda van Donald Trump.
Neoliberalisme kraakt in voegen
Vijfentwintig jaar geleden stortten communistische dictaturen als kaartenhuizen ineen, de Muur was gevallen, de Koude Oorlog geëindigd, en niet lang daarna raakte de westerse elite in de ban van Francis Fukuyama’s ‘The End of History and the Last Man’, de overwinning van het democratisch-liberaalkapitalistische model. Het Westen wint. Het socialisme is niet meer. Het einde van de geschiedenis, dus.
Méér Keynes, en snel alsjeblieft
Premier Alexis Tsipras kan het referendum winnen, de held worden van de linkse Grieken. In een Grexit geloof ik niet. De EU heeft geen keus, zal Griekenland binnenboord moeten zien te houden. Zo niet links-, dan toch rechtsom.
Het riekt naar opportunisme
Het was een prachtige winterdag. Helder, koud weer. Geen zuchtje wind en een blauwe lucht met slierten wolken ertussen door. Alleen het ijs ontbreekt. En o ja, het licht alweer een stuk langer.
De Blasio, voorbeeld Nederland
Het is nu 2014. Toch maar even terug naar 1984. Tweehonderd kilometer westwaarts was de Britse premier Margaret Thatcher ermee begonnen. Iets verderop maakte de Republikein Ronald Reagan zich op voor zijn tweede termijn als president van de Verenigde Staten van Amerika.
Een ware revolutie drukten de twee wereldleiders door. De econoom en Nobelprijswinnaar Milton Friedman was hun leidsman. De economische held van de voorgaande jaren, John Maynard Keynes, het doelwit. Monetarisme, de suprematie van de vrije markt, een zo klein mogelijke overheid, lage inflatie en bijhorende geldpolitiek maakten de weg vrij voor het liberaalkapitalisme. Niet zo heel veel later zou Nederland volgen, aarzelend nog, halfhartig. Inmiddels heeft het zich volledig ondergedompeld.