Misschien is Max een alternatief
Zeventig jaar bestaat de PvdA dus. Natuurlijk heeft politiek leider Diederik Samsom alle recht zijn beleidskeuzes te verdedigen. Hoop mag ook hij blijven koesteren. Maar als de cijfers al zò lang, zò duidelijke taal spreken, is het toch verbazingwekkend dat hij er nog altijd niet aan toe is zijn verantwoordelijkheid te nemen en ruimte te creёren voor een partijgenoot.
Ongeluk PvdA is geen excuus
De vraag stellen, was hem beantwoorden. Eigenlijk hoorde het niet, was in elk geval niet op het land van toepassing. Wie de verkiezingen ook won, hij was een democraat, een aanhanger van de rechtsstaat, verdediger van de vrijheid van meningsuiting. Tot voor kort was hij zelfs voor een solidair zorgstelsel, betaalbaar onderwijs en fatsoenlijke pensioenen.
Niet-stemmen blijft de beste optie
Minister Lodewijk Asscher waarschuwt de Nederlandse kiezers. “Ga stemmen. En zeg op 6 april ja tegen het associatieverdrag met Oekraїne. Maak niet de kardinale fout thuis te blijven om er op 7 april achter te komen dat het nee gewoon gewonnen heeft”.
Diederik is bezig met landsbelang
Een feest zou het moeten zijn. Zeventig jaar. Het is me nogal wat. Maar weinig PvdA-leden zullen zich echt jarig voelen. Alle mooie plannetjes zijn in duigen gevallen. De toekomst oogt inktzwart. Nog dik een jaar heeft de partij van Diederik Samsom om de kiezers te overtuigen.
Maar het was de Hitlergroet
Vicepremier Asscher is boos op Jeroen Pauw die een lid van de Nederlandse Volksunie had uitgenodigd. “Een neonazi die het gedachtegoed van Hitler heeft verheerlijkt, krijgt een podium op de publieke televisie. Mijn handen jeukten”, betoogde de bewindsman.
De politiek geduid, voor het nieuws uit