Migrantencrisis is kans voor EU
Aleksandr Loekasjenko , de president van Wit-Rusland, moet de wanhoop nabij zijn. Waarom anders heeft hij zich in de armen gegooid van een man als Vladimir Poetin, maakt hij zich nog afhankelijker dan hij al is, graaft met andere woorden zijn eigen graf? Immers, het zoveel grotere en sterkere Rusland weet wel raad met politici die een te grote broek aantrekken.
Intussen maken de twee despoten goede sier met het sturen van duizenden migranten naar de EU-lidstaten, Polen, Letland en Litouwen. Zij voelen zich sterk en machtig in de wetenschap dat de buren niets zo vrezen als de komst van vluchtelingen of asielzoekers uit verre streken. Zij voorzien politieke tweespalt, aanslagen en zelfs burgeroorlogen. Zij hopen op chaos en verwarring waarvan zij vervolgens kunnen profiteren.
Loekasjenko maakt belofte waar
De Wit-Russische president Aleksandr Loekasjenko kondigde het al maanden geleden aan: “Miljoenen mensen zijn op zoek naar een warme en veilige plek. Ik kan ze helpen. Ik weet in elk geval een plek. Want waar kunnen die mensen beter terecht dan in het Europa van de Europese Unie waar het zo goed toeven is”?
Het moet gezegd, de president-dictator maakt zijn belofte waar. Eerst kregen Litouwen en Letland te maken met groepjes mensen die de grens over wilden. Nu is Polen aan de beurt. Wit-Russische begeleiders zetten mannen, vrouwen en kinderen met tientallen, honderden tegelijk af. Poolse prikkeldraadversperringen schrikken nauwelijks af. De duizenden soldaten kunnen niet overal zijn.
Afghanistan toont zwakte NAVO
De razendsnelle machtsgreep van de Taliban, de chaos in Afghanistan, de stroom vluchtelingen, het solistische optreden van de Verenigde Staten hebben de ogen geopend. De wereld van de twintigste eeuw bestaat niet meer. De Verenigde Staten van Amerika mag nog altijd het machtigste en rijkste land zijn, de aanvoerder van het vrije Westen, de beschermer van democratie en vrijheid. Met name de Europese bondgenoten voelen zich in de steekgelaten, zijn in een opperste staat van verwarring terwijl de rivalen zich gesterkt voelen.
Loekasjenko neemt wraak om sancties
Het is alweer een jaar geleden dat honderdduizenden Witrussen de pleinen van Minsk en andere steden overstroomden. President-dictator Aleksandr Loekasjenko vierde zijn verkiezingsoverwinning. De oppositie wist beter. Niet hij maar oppositieleider Svetlana Tichanovskaja had de meeste stemmen. De demonstranten hielden vol, dagen, weken, maanden. De politie trad hard op. Met als gevolg 35.000 arrestanten van wie er 600 al veroordeeld zijn.
Ook Loekasjenko is gedoemd
Zevenentwintig jaar is hij alweer de baas in Wit-Rusland. Aleksandr Loekasjenko zou de laatste dictator van Europa zijn. Een overblijfsel van een verleden dat het weldenkende deel van het oude continent maar wat graag wilde vergeten. Maar het gaat zoals het gaat. Dictators zijn als zweren. Voordat je het weet besmetten ze de omgeving, richten onherstelbare schade aan. Dus is snelheid geboden. Je moet hen aanpakken, bestrijden. Verslaan. Verjagen.
De politiek geduid, voor het nieuws uit