Aleksandr Loekasjenko , de president van Wit-Rusland, moet de wanhoop nabij zijn. Waarom anders heeft hij zich in de armen gegooid van een man als Vladimir Poetin, maakt hij zich nog afhankelijker dan hij al is, graaft met andere woorden zijn eigen graf? Immers, het zoveel grotere en sterkere Rusland weet wel raad met politici die een te grote broek aantrekken.

Intussen maken de twee despoten goede sier met het sturen van duizenden migranten naar de EU-lidstaten, Polen, Letland en Litouwen. Zij voelen zich sterk en machtig in de wetenschap dat de buren niets zo vrezen als de komst van  vluchtelingen of asielzoekers uit verre streken. Zij voorzien politieke tweespalt, aanslagen en zelfs burgeroorlogen. Zij hopen op chaos en verwarring waarvan zij vervolgens kunnen profiteren.