We noemen het neoliberalisme
Intussen heeft CEO Martin Winterkorn, Volkswagen door de achterdeur verlaten. Veel managers van de grootste autofabriek ter wereld zullen volgen. Maar, is de brandende vraag, hoe kon het allemaal gebeuren? Wie is de schuld? De oorzaak willen we weten.
Ook hier trilt en beeft het
Over drie maanden weten we meer. Over een jaar zal het al wel duidelijk zijn. Intussen zijn de voortekenen nauwelijks mis te verstaan. Een politieke aardverschuiving kondigt zich aan. Noem het een revolutie, een niet te stoppen lawine die de gevestigde elite weg zal vagen. Zij komt van links en rechts. Zij komt van alle kanten, en de woede richt zich op de graaiers, de bankiers, de grootverdieners, de kosmopolieten, de woonpaleizen en prestigeobjecten.
Maar links gedachtegoed lééft
Maandag nog waarschuwde Volkskrantcolumnist René Cuperus voor de verlokkingen van radicaal links. Maar ook hij kan niet ontkennen dat een rode waas trekt over het politieke landschap, zelfs in Amerika.
Neoliberalisme kraakt in voegen
Vijfentwintig jaar geleden stortten communistische dictaturen als kaartenhuizen ineen, de Muur was gevallen, de Koude Oorlog geëindigd, en niet lang daarna raakte de westerse elite in de ban van Francis Fukuyama’s ‘The End of History and the Last Man’, de overwinning van het democratisch-liberaalkapitalistische model. Het Westen wint. Het socialisme is niet meer. Het einde van de geschiedenis, dus.
Tsipras, held of Don Quichot
Misschien is het wel de spannendste week van de Europese Unie. Immers, de grondslag, het economische model van de Europese Unie is in het geding. Voor het eerst sinds zijn onstuitbare opmars in de jaren 1990 wordt het neoliberalisme uitgedaagd. Krijgen de ondernemers, de banken en de privatiseringsmodellen serieus tegenspel.
De politiek geduid, voor het nieuws uit