Premier Rutte had het zich zo mooi voorgesteld. De oppositie zou hij een stukje tegemoet komen. Van de coalitie had hij niets te vrezen. Hij zou mooie volzinnen maken, breed lachen en toch standvastig zijn.  Alles lag klaar, was goed voorbereid. Niets had hij aan het toeval overgelaten. Maar het was de moord op de advocaat van een kroongetuige die de Algemene Beschouwingen in de Tweede Kamer overstemde.