Vijfenzeventig jaar is het oorlog, met tussenpozen weliswaar.  Op 7 oktober vallen er veertienhonderd doden. Hamasstrijders vermoorden vrouwen, mannen, kinderen vermoord. Nemen 240 gegijzelden mee. Israël zou Israël niet zijn als het niet reageert. Immers, het land moet de sterkste zijn. Geen zwakte tonen. Het zijn de lessen die zijn geleerd van 2000 jaar geschiedenis.

Dus  vallen onschuldige burgerslachtoffers de huiskamers in met duizenden tegelijk. Witte bebloede lijkenzakken liggen in vele rijen. Palestijnse vaders en moeders tonen hun verdriet. Begrijpen doen ze het niet. Oorlog is tot daar aan toe. Maar waarom een leger ongewapende, onschuldige mensen aanvalt? Nee, daar kunnen zij met hun verstand niet bij.