Realisme biedt geen garantie
Realisme is blijkbaar het nieuwe toverwoord. Dus moet Nederland het aanblijven van de Syrische president Bashar el-Assad accepteren om de strijd aan te kunnen gaan met het grotere gevaar, de Islamitische Staat. Is het goed dat met Turkije afspraken zijn gemaakt over de aanpak van het vluchtelingenbeleid in ruil voor vrij reizen en onderhandelingen over het lidmaatschap van de Europese Unie.
Punt voor Max Verstappen
In Jeruzalem en Tel Aviv kan een argeloze Israёli op elk moment een mes in het lichaam krijgen. Op de westelijke Jordaanoever hebben Palestijnen een joods echtpaar vermoord. Een raket is ingeslagen. Hamas juicht de aanslagen toe. Israёlische hooligans laten zich niet onbetuigd. Politie en leger treden hard op. De derde intifada is uitgebroken.
‘Cuba 1962’ is akelig dichtbij
Cuba, oktober 1962. Hoogtepunt van de Koude Oorlog. Dertien dagen hield de wereld de adem in. De spanning tussen de grootmachten Verenigde Staten en de Sovjetunie was zo hoog opgelopen dat het wel tot een uitbarsting moest komen. Toen keerden de Sovjetschepen om. Een kernoorlog was voorkomen. Geen Russische raketten kwamen er op Cuba.
Alleen geweld kan Poetin stoppen
Misschien zijn er nog mensen die zich illusies maken over de figuur van de Russische president Vladimir Poetin. Misschien denken zij dat hij een punt heeft, een grootmeesterlijk strateeg is, een man met visie. Dat hij het recht heeft Amerika de voet dwars te zetten omdat het overal de lakens uitdeelt. Misschien denken die mensen wel dat het goed is voor de betere wereld die ook zij willen.
De overeenkomst blijft treffend
Dus bombarderen Russische vliegtuigen stellingen van Syrische opstandelingen, tegenstanders van president Bashwar al-Assad. Zijn tanks en vliegtuigen aangevoerd. Is de havenplaats Latakia klaar om nog veel meer personeel en materieel uit Rusland te ontvangen.
De politiek geduid, voor het nieuws uit