Ergens zijn we het kwijtgeraakt
Wanneer is het toch uit onze handen gevallen? We hadden het zo mooi voor elkaar, met onze trots, de democratische rechtsstaat. Met een publiek bestel dat zijn gelijke niet had. Het polderen, politieke samenwerking, maakte naam als een vinding van Nederlandse makelij. Tolerantie en Nederlander waren synoniemen. Armoede bestond niet meer. Het pensioensysteem was uniek. De Hollandse voetbalschool had de wereld veroverd.
Een spel van louter plussen
Prachtige tijden zijn het toch. In elk geval zal de ware liberaal ervan smullen. Leve het marktprincipe. Zie, hoe het glorieert. Een oppermachtige ondernemer die 10.500 werknemers in gijzeling houdt. Hij hoeft maar te knippen met zijn vinger, en het ganse bouwwerk V&D, de trots van zoveel Nederlandse binnensteden, is niet meer.
Ach, de 19e eeuw is zòò terug
Demotie, salarisverlaging. Een maand geleden wierp werkgeversvoorzitter Hans de Boer voor Radio BNR nog maar eens een balletje op. Het moest bespreekbaar worden. Hij achtte de tijd rijp. Maar zijn woorden vielen weg. Oorlogen, crises en aanslagen eisten alle aandacht op. Maar werkgevers zouden geen werkgevers zijn als zij het erbij laten zitten. Dan maar het grovere geschut gebruikt. Het warenhuis V&D wilde wel proefkonijn zijn.
De politiek geduid, voor het nieuws uit