Achtenveertig jaar geleden speelde het Watergate-drama zich af. De Republikeinse president Richard Nixon stal de verkiezingen. Het leek een incident. De Verenigde Staten was een supermacht, de leider van het Westen, de bewaker van de democratie, de vrijheid van meningsuiting, het kapitalisme, de welvaart, de bestrijder van dictaturen, politieke rovers, schurkenstaten. Er waren foute vrienden, misrekeningen. Groot waren de belangen. Maar Watergate was vooral de Amerikaanse puist die op den duur wel barsten moest. Te groot waren de problemen van een samenleving die in tweehonderd jaar schoksgewijs was groot geworden.