Een socialist in het Witte Huis
Misschien is het nieuws te groot. Misschien dringt het belang wat langzaam door. Heeft het journaille het te druk met het Correspondent’s Dinner. Hoe het zij, je zou verwachten dat een gebeurtenis van historische omvang inslaat als bom, leidt tot ronkende analyses, sfeerreportages en rode blossen op journalistenwangen.
Toen ze idealistisch was, vol vuur
Haar uitdager Bernie Sanders mag een outsider zijn, hij trekt meer kiezers dan verwacht. En heeft een punt. Ook de Democratische presidentskandidaat Hillary Clinton is gevangen in het web van machtige financiёle belangen. Rest de vraag of het eigenlijk anders kan?
De ratio achter het Iranakkoord
De toekomst vóór willen zijn. Hoe onzekerder de omstandigheden, hoe langer het duurt, hoe meer akkoorden en afspraken nodig zijn. Immers, zekerheden moeten worden ingebouwd, de puntjes heel precies op alle i’s gezet. En wat de afspraak ook is, uiteindelijk is het de vingers kruisen. Duimen op een goed vervolg.
En de winnààr is: Pyrrhus!
De druk wordt opgevoerd. Het Witte Huis laat weten dat president Obama het helemaal met die Netanyahu heeft gehad. “Zelfs”, citeert The Times of Israel, “overweegt de VS zijn onvoorwaardelijke steun aan de Joodse staat in de Verenigde Naties te herzien.
Hillary Clinton is gewaarschuwd
In de politiek gaat het om visie, vooruitdenken. De situatie één stap vóór zijn. Op alles voorbereid zijn. Eventualiteiten zoveel mogelijk uitsluiten. Sommige politici zijn daar verder in dan andere. Neem de Amerikaanse senator, de Republikein Rand Paul.
De libertaire Republikein die nog fanatieker dan zijn partijgenoten pleit voor een zo klein mogelijke overheid, lijkt een serieuze kandidaat voor het presidentschap. Bij leven en gezondheid kan Paul ervan uitgaan dat ook de Democrate Hillary Clinton in 2016 een nieuwe kans waagt. Dus bereidt hij zich terdege voor.
De politiek geduid, voor het nieuws uit