EEN BERICHT VAN HET MINISTERIE VAN MORGEN-100106

“LIEVER EEN GROEP STIERHAAIEN”

“Met wie zegt U?”. Met Johan Doesburg. “ U durft het niet aan?Jammer. Dank voor het terugbellen.”Dag Pieter Kuijpers. Fantastische film Van God Los. Een beetje heftig. Maar, ja zo is het leven , nietwaar. En De Griezelbus. Topprestatie. Petje af. Maar weet U al wat U met mijn verzoek doet... Spijtig , mijnheer Kuijpers, spijtig, maar bedankt voor het reageren.” “ Dag Guus Verstraete jr. Hoe is het met Paul de Leeuw? Leuke puinhoop zenden jullie uit , mijn complimenten hoor. Zou je het aandurven?....Neen! Dat valt me van je tegen, ik dacht: als je Paul aan kan, kan je de hele wereld aan. Niets aan te doen, Guus. Doe Simone de groeten”.

De hele dag ben ik al aan het bellen. Ik kan me als Minister van Morgen niet herinneren dat ik het ooit eerder in mijn leven zo druk heb gehad. Het moet op tijd klaar zijn waarmee ik bezig ben. Ik sta stijf van de stress. Het past ook helemaal niet bij mijn functie deze haast, deze druk. Ik moet als Minister van Morgen juist de tijd krijgen om , bij wijze van spreken met een sigaar in mijn hoofd, te mijmeren over de toekomst. Vergezichten moet

ik creëren waar hele generaties op moeten kunnen bouwen. Ik ben als Minister van Morgen iemand van de lange termijn. Ik ben niet voor de korte baan. Maar toen ik eergisteren een telefoontje kreeg van een niet nader te noemen collega die over Buitenlandse Zaken gaat, kon ik absoluut geen neen zeggen op zijn dringende verzoek. Soms voel je dat dat geen optie is. “Je moet me helpen , amice”, klonk zijn vliesdunne , enigszins bekakte , maar dit keer zeer dwingende stem.” Ik wil dat je iets doet. Het kabinet mist een regisseur. Jan Peter lijkt volkomen de weg kwijt.

REGIE

Hij moet de touwtjes weer in handen nemen. Anders vrees ik voor een internationaal echec dat zijn weerga niet kent. We zullen aan aanzien inboeten als de MP zo blijft doormodderen. Ik durf mijn gezicht buitengaats al niet meer te laten zien. Ik ga gebukt onder de geselende woorden van Jaap de Hoop, ik beef voor de directe attaques van Paul Bremer de Derde, er loopt een siddering over mijn rug als de Amerikaanse onderminister Field het woord tot me richt. We zullen een besluit moeten nemen. Jan Peter moet de regie weer in handen nemen. Wat we ook besluiten ten aanzien van de missie naar Afghanistan, laat het een besluit zijn en geen voornemen, of laten we voornemen een besluit te nemen, of laten we besluiten van het voornemen af te zien, of laten we voornemens zijn te besluiten.”. Op het moment dat zijn woorden klonken klom de stem van mijn collega, die zich toch al in de hogere regionen van de toonladder bevindt, naar een ongekende hoogte. Ik durf hier te zeggen dat hij tegen het hysterische aanzat. Zijn stem schoot

ALLE RECHTEN VOORBEHOUDEN COPYRIGHT 2005 GJ RITMEESTER