Kritiek op Amerikaanse president is heviger dan ooit

KAN BUSH NOG WEL

ZOVEEL ANDERS?

Het is de traan die treft. Hij lijkt namelijk echt. Reuters fotograaf Jim Bourg had op het juiste moment geknipt. Dus zien we in de kranten een president, opperbevelhebber van het sterkste leger van de wereld, huilend om het jonge, nog maar 22-jarige leven dat korporaal Jason Dunham gegeven heeft voor zijn land. Een offer dat goed is voor de ‘Medal of Honor’, de hoogste onderscheiding die het Amerikaanse leger kent.

Of is er méér? Voelde president George W. Bush tijdens de ceremonie op het Witte Huis misschien de last van zijn immense verantwoordelijkheid? Waarom, trouwens, huilen voor maar één soldaat, zelfs al is het een officiële held? Gingen niet ook die 3000 andere soldaten door het hoofd die in Irak zijn omgekomen? Zou hij, heel misschien, nog denken aan de wie weet hoeveel honderdduizenden Irakezen, burgerslachtoffers van het oorlogs-

oorlogsgeweld? Of is het helemaal verkeerd gedacht, treurde hij om een oorlog die maar niet te winnen valt, een verloren presidentschap. Is het een traan van woede. Die verdomde terroristen, ook. Die klote Democraten die hem lastig vallen met die moeilijke vragen. De jakhalzen van de pers die steeds kritischer worden. Van de andere kant. Een traan is maar een traan. Hij komt, wordt afgeveegd, is weg. “Nog altijd”, verzekerde de 60-jarige president onlangs, “slaap ik prima. Geen probleem. Sorry voor de vragensteller”. De uitspraak roept herinneringen op aan een mooie voorjaarsdag, ergens in 2005. “Mijn man”, vertelde ‘desperate housewife’, Laura Bush toen, “valt elke avond voor negenen in een diepe slaap. Niet wakker te krijgen, gewoon”.

MISSIE VOLTOOID

Mei 2005. Hoe kort geleden is het nog maar. De Amerikaanse president voelde zich sterk als nooit tevoren. Toegegeven, hij had twee jaar eerder, drie maanden na de inval in Irak, op het vliegdekschip de Abraham Lincoln enigszins voorba-rig de overwinning opgeëist. “Mission accomplished”. Missie voltooid. En nee, er waren geen massavernietigingswapens gevonden. Maar so what. Saddam Hoessein was gepakt. De verkiezingen waren een groot succes. Nou ja, de soen-nieten waren een tikje weerbarstig. Niet alle sji’ieten voegden zich. Er moesten nog wat verzetshaarden worden opgeruimd. Intussen had de wereld er wel twee democratieën bij. Zelfs Europa leek bijgedraaid. Hij had, al zegt hij het zelf, daadkracht getoond, een president meer dan waardig, na de negende van de elfde, 2001. En, dat was het mooiste nog, had hij in november de Democraat

ALLE RECHTEN VOORBEHOUDEN COPYRIGHT 2005 GJ RITMEESTER