ideeën
nieuwe energie genereren. En eerlijk gezegd was ik daar wel aan toe. Ik
voelde me min of meer lamgeslagen na de 100 dagentoer van het kabinet. Ik
had dan wel bedacht dat het maar een participatiekabinet moest worden, ik
wist natuurlijk ook wel dat men mij de eenzame opsluiting met de minister
van Milieu niet gunde.
En
nu zwermen mijn collega’s weer om me heen, lopen ze met dikke aktetassen in
en uit, strooien ze met wilde plannen, en laten op mooie zomeravonden wat
luchtballonnen op. En heus daar zitten aardige plannen bij, maar ik hou
mijn hart vast als straks de minister van Financiën het prijskaartje laat
zien dat aan al die plannen hangt.
PLAN
Staat u mij toe dat met een enkel voorbeeld te
illustreren. Mijn collega van Wonen, Wijken en Integratie wil 40
achterstandswijken veranderen in,
zoals zij dat noemt, prachtwijken. Op dit moment zijn buurtwerkers,
gemeenteambte-naren druk in de weer om te inventariseren wat er precies mis
is daar om daarna plannen te bedenken om de situatie te verbeteren.
Van de kwaliteit daarvan hangt het nu af of de
minister er geld voor over heeft of niet. En hoeveel. Niemand weet waar hij
aan toe is. De gemeenteambtenaar niet, de wijkbewoner niet, en dus de
minister zelf ook niet. Ik vrees een chaos
op haar
ministerie en een plan dat niet eens in duigen kan vallen omdat zelfs de
ton ontbreekt. En zo lijkt het met alle plannen te gaan. Mijn collega van
