beginnen.
Echt, alles is geschreven. Alle argumenten zijn gehoord. “Geen mens die het
interesseert”, placht de voormalig leider van de VVD, drs. F. Bolkestein
tien, twintig jaar geleden al te zeggen. En wat je van hem mag vinden, hij
is een staatsman die nog altijd spreekt met veel gezag. Neem ook D66, eens de partij van de
bestuurlijke vernieuwing. Koesterde decennialang haar kroonjuwelen: De
gekozen burgemeester, de gekozen premier, het districtenstelsel, het
referendum. Anderhalf jaar sleurde de toenmalige D66-minister Thom de Graaf
eraan. De Tweede Kamer had ingestemd met de gekozen burgemeester en een
kiesstelsel waarvan maar weinigen het fijne begrepen. Helaas, de
PvdA-senatoren in de Eerste Kamer torpedeerden het wetsvoorstel, nu twee
jaar geleden. Thom de Graaf trad af, is inmiddels benoemd tot burgemeester
van Nijmegen. D66 liet de minister vallen, achtte zijn vergeefse
inspanningen geen kabinetscrisis waard.
WERELDNIEUWS
Was dat al een klap voor degenen die menen dat het
Nederlandse politieke bestel aan een grondige renovatie toe is, de
doodsklap volgde op 1 juni 2005. Nederland stemde nee tegen de Europese
Grondwet. Sindsdien is er geen houden aan. “Kijk nou eens, waar al die
vernieuwingen toe leiden? Veel te moeilijk om aan de kiezer voor te leggen.
Die kan dat echt niet aan”.
Het is 2007. Het thema staatkundige vernieuwing is taboe.
We hebben Pim Fortuyn gehad. Nu hebben we Wilders weer. Schande spreken we
van de man. Intussen maken we wereldnieuws van elke scheet die hij laat.
Hij mag van ons de politieke agenda bepalen. Dus zijn bezitters van twee
paspoorten ver-
