holt elke zweem naar iets dat op een rechtsstaat lijkt, uit. Nee, Poetin heeft zijn kansen gehad. Nog heeft hij de macht, ontbreekt een alternatief. Nog kunnen te machtige zakengiganten worden opgesloten, buiten de politiek gehouden. Nog weet hij zich verzekerd van het Russische parlement, het leger. Maar voor hoelang? Intussen laten Poetins steunpilaren zich vast en zeker goed belonen. Want weten inmiddels alle Russen. Met geld is veel, zo niet alles te koop. Een krant, een oliebedrijf, een voetbalclub, politie, politici. De staat, begrijpt ook Poetin. Alles heeft zijn prijs. Kortom, een breuk met het Westen is wel het laatste dat de Russische president zich kan veroorloven.

Oppermachtig lijkt het Amerika van Bush, zeker nu ook de meest verstarde regimes in het Midden-Oosten zich realiseren niet het eeuwige leven te hebben. Voorzichtige krachten neigen ertoe zich de democratie eigen te maken. Syrische troepen hebben zich inmiddels teruggetrokken uit Libanon. In Egypte mogen meer kandidaten meedoen aan de presidentsverkiezingen. Jordanië heeft zijn verkiezingen al gehad, en sinds de dood van de Palestijnse leider Arafat lijkt het Israëlisch-Palestijns conflict wel degelijk in rustiger wateren geraakt. Er is een dialoog, en Israël maakt zich op, om de westelijke Jordaanoever daadwerkelijk te ontruimen.

Democratie

Morgen kan het weer anders zijn. Immers, democratie leidt niet persé tot vrede en altijd weer, zijn daar de vreselijkste krachten die de zwakke plekken zoeken, haar willen tarten. Hamas die de verkiezingen wint, is niet direct een geruststellende gedachte. Erger nog, ook de democratie heeft de neiging haar grenzen op te zoeken. Maar dat alles laat onverlet dat de Amerikaanse macht zich tot in alle geledingen doet voelen.

Nee, Irak lijkt geen serieuze twistappel meer in de internationale politiek, in elk geval niet iets dat Bush gemoed lijkt te bezwaren. De derde man van Al Qaida is gepakt. Nauwer en nauwer sluit het net rond het machtscentrum van de terreurbeweging. Bush wacht af. Misschien droomt hij ook wel van de ultieme triomf: Osama bin Laden gepakt.

Hoe het zij, vermoedelijk baart de volksrepubliek China hem grotere zorgen. Maar China, hoezeer ook in ontwikkeling, is op z’n hoogst de slapende reus waarvan niemand weet welke kant hij op gaat vallen. Zijn er kansen voor een democratie? Of keert een modern soort van Chinees nationalisme zich tegen de rest van de wereld? We houden onze adem in. Ruim een miljard zielen. Taiwan. Geduld. Een expanderende economie. Maar Amerika weet zich nog altijd superieur. En ook al vinden velen juist in dat gegeven een reden om zich tegen de supermacht te keren, voor Bush is dat allemaal geen reden wat minder rust te nemen.

Rusland dan? President Poetin, liet hij optekenen, verlangt naar de tijden van weleer, toen Rusland nog Sovjet-Unie was. En het moet gezegd, hij doet manhaftige pogingen om van Rusland weer een staat te maken om rekening mee te houden. Maar keer op keer moet hij zich neerleggen bij de harde feiten. Georgië, Oekraïne en zelfs een negorij als Kazachstan hebben hun revoluties gehad die niet de zijne waren.Tsjetsjenen mogen nog zulke terroristen zijn, de wijze waarop Moskou hen tracht te bestrijden

ALLE RECHTEN VOORBEHOUDEN © 2005 GJ RITMEESTER